TTK-wedstrijdnovember2005verhalen II
Herfstprinses
Dit verhaal werd geschreven door P-etr-a
Hoe tergend langzaam de tijd kan gaan als je naar de klok kijkt. In de
collegezaal is het goed toeven, maar vandaag kan hij zijn hoofd er
niet bij houden. Rens heeft een afspraak: met een meisje dat hij via
internet heeft ontmoet. Al een tijd lang spreken ze elkaar, de laatste
week zelfs via de telefoon! Hij heeft het meer te pakken dan voor zijn
vorige vlam, zonder dat hij haar ooit heeft ontmoet. Het meest is hij
benieuwd naar haar geur. Een meisje moet lekker ruiken, vindt hij.
Bijvoorbeeld naar bloemen of snoepjes.
Ze zullen een boswandeling gaan maken. Hij verheugt zich er op, dat
zeker. Maar die tijd! Vijf minuten nog. Nog maar vijf minuten. Rens
pakt een briefje en schrijft haar naam er op in zijn mooiste
handschrift: Julia. Het klinkt als een sprookje. Zou ze er ook zo
uitzien? Hij heeft foto's gezien, natuurlijk, maar wat zegt dat. Hij
bedenkt zich dat hij er zo min mogelijk van moet verwachten, al is dat
door de gesprekken die hij met haar heeft gehad onmogelijk.
Om hem heen beginnen mensen hun spullen op te ruimen. 'Rens, ga je nog
even mee een biertje drinken?' 'Nee, vandaag niet jongens. Ik moet
invallen op m'n werk. Tot morgen!' Waarom moest hij daar nu over
liegen? Is het een taboe om iemand te ontmoeten die hij via internet
heeft ontmoet, en met wie het toevallig blijkt erg goed te klikken?
Rens zet de twijfel zo ver mogelijk uit zijn hoofd.
In zijn eentje loopt hij naar het station. Hij heeft afgesproken haar
te ontmoeten bij de roltrap naar spoor 8. Hij is laat en verwacht dat
zij er al zal staan. Als hij de roltrap nadert ziet hij inderdaad
iemand zo onopvallend mogelijk en tegelijkertijd ongeduldig om zich
heen kijken. Een leuk meisje met lang zwart haar en te mooie kleding
aan voor een wandeling door het herfstbos. Rens observeert haar een
poosje van een afstand als hij zich bedenkt dat het wel heel
onbeschoft is om haar te laten wachten.
Nonchalant stelt hij zich voor. 'Hoi, ik ben Rens, jij zal Julia
zijn?' 'Ja. Leuk je te zien, hoe is het met je?' 'Och, goed hoor. Mijn
les liep iets uit. Vandaar dat ik zo laat ben.' 'Geeft niks, ik was er
ook pas net.' Hij weet dat ze liegt. Maar het is wel een lieve leugen.
Samen gaan ze de roltrap af en ze nemen de trein naar
Driebergen-Zeist. Het is niet druk in de trein om 1 uur 's middags.
Julia gaat eerst zitten en in plaats van tegenover haar plaats te
nemen, gaat Rens op hetzelfde bankje zitten. Hij vindt het heerlijk om
tegen haar aan te zitten. Veel te snel naar zijn zin is de trein op de
plaats van bestemming.
Ze lopen een stuk weg van de bebouwde kom en Rens snuift de
herfstgeuren van het bos op. 'Wat is het toch heerlijk om weer eens in
de buitenlucht te zijn. Zo anders dan de stad.' 'Kijk het bladerdeken
hier nu. De herfst is het meest rode seizoen.' Rens lacht. 'Nou, in de
zomer kan ik ook erg rood worden!'
Julia laat zich vallen in de bladeren. Rens kijkt naar haar en weet
niet wat hij moet doen. Ze ziet eruit als een engel. 'Kom je niet bij
me liggen?' Daar wachtte hij op.
'Rens, weet je wat, op zo'n moment zou ik wel willen sterven.' 'Waarom
dan?' 'Ik vind het een mooi idee om het leven niet af te maken. Dan
herinneren mensen je niet als een oude graftak, maar als iemand die
nog een toekomst had. En die zo levendig was.' 'Ja, daar heb je wel
gelijk in, denk ik. Toch zou ik het niet willen. Heb je dan niets meer
om nog voor te leven?' 'Nee. Ik heb genoeg gedaan. Je kunt toch niet
alles willen beleven. En dan maak ik aan mijn leven liever een einde
in deze omgeving en nu, dan in een verzorgingshuis over zestig jaar.'
Hij is verbluft. Waarom zegt ze zoiets tegen hem? Wil ze dit echt
doen? Rens sluit zijn ogen en geniet van de natuur. Het is een mooie
plek, daar heeft ze gelijk in. Maar ietwat drastisch vindt hij het ook
wel. Hij gaat overeind zitten en kijkt naar Julia, schrikt. Als hij
niet beter zou weten zou hij denken dat ze echt dood was, zo stil ligt
ze. Hij voelt aan haar pols. Ze leeft nog.
Daar ligt ze, net Sneeuwwitje. Met haar zwarte haren en bleke huid in
de bladeren, die als een rood kussentje onder haar hoofd liggen.
Rustig beweegt hij haar hand naar zijn mond en geeft er een kus op.
Haar hand ruikt naar bloemen. 'Julia, beloof me dat je de wereld niet
verlaat. Al is het maar voor mij, omdat ik nog niet genoeg van jou heb
gezien, nog niet genoeg van jou heb beleefd.'
Even blijft het stil. Julia's mondhoeken krullen, de mooiste glimlach
die hij ooit zag.
'Beloofd.'
Lilith.
Dit verhaal werd geschreven door LXIV
De eerste keer dat hij haar zag leek ze uit een andere tijd te komen. Op blote voeten, met een kleurige wijde rok aan, liep ze door haar grote verwilderde tuin. Onder haar rechterarm droeg ze een rieten mand. De afgelopen dagen had hij zich al afgevraagd wie er in de oude villa naast hem zou wonen. Overdag bleven de gordijnen meestal gesloten.
Terwijl hij haar gadesloeg bukte ze om iets te plukken. Achteloos, alsof ze zijn aanwezigheid kon voelen, keek ze zijn kant op. Het oog wat niet bedekt werd door haar rode haren leek dwars door hem heen te kijken. Een felgroen oog.
Hij kon niets anders dan blijven staan en naar haar staren. Nadat ze blijkbaar gevonden had wat ze zocht liep ze recht op hem af.
'Jij bent vast de nieuwe buurman?'. Haar schoonheid leek zijn keel dicht te knijpen. Een heel blanke egale huid, waardoor haar ogen nog groener leken. Onder een kleine rechte neus een volle mond met rode lippen en witte tanden. Duizenden rode krulletjes omlijstten haar gezicht.
'Ja.. Alex'. Hij was zo onder de indruk dat hij bijna vergat zijn hand over de lage heg te steken.
'Ik ben Lilith. Bevalt het hier?'
'Ja prima. Ik heb lang in de Randstad gewoond en moest hier naartoe verhuizen. Waar was je mee bezig?'
'Kruiden aan het verzamelen. Die gebruik ik voor van alles.'
Zonder verder nog iets te zeggen liep ze terug het huis in. Op de veranda draaide ze zich om en lachte naar hem met schuingehouden hoofd. Voordat hij terug kon lachen was ze al weer binnen. Alex bleef zeker nog een minuut naar de dichtgevallen deur staren.
Die avond kon Alex alleen nog maar aan Lilith denken. Wie was ze, en waar kwam ze vandaan? Wat een geluk dat hij zo'n buurvrouw getroffen had!
Vanaf dat moment was Alex elke avond in zijn tuin te vinden. Hoewel hij helemaal niet van tuinieren hield had hij een excuus nodig om daar zoveel tijd door te brengen. Hij zwoegde en zweette in zijn strijd tegen de distels en braamstruiken. Langzaam veranderde de slecht onderhouden tuin in een paradijs. Soms kwam Lilith de hele avond niet opdagen. Af en toe leek het alsof ze haast had en nam ze snel wat planten mee, zonder veel aandacht aan hem te schenken. Maar er waren ook keren dat ze hem een lange verleidelijke blik gaf, of even met hem praatte. Dat was voor Alex genoeg reden om door te gaan met zijn nieuwe hobby.
Op een zaterdagmorgen werd hij gewekt door de deurbel. Alex keek op zijn wekker. Half acht. Wie kon er nu zo vroeg op de stoep staan? Hij had geen zin om uit bed te komen en bleef liggen. De bel ging opnieuw. Bij de derde keer stond hij met een zachte vloek op en ging in zijn badjas naar beneden. Aan de deur stond een kleine, vrij donkere man met een uniform aan. De postbode dus. Zijn platte pet stond scheef op zijn hoofd. Toen Alex goed keek zag hij dat de man maar ��n oor had.
Met een zekere angst in zijn ogen boog de man zich naar voren om iets te zeggen.
'U woont hier net, h�? U weet nog nergens van, h�?'
Alex had geen idee waar de man op doelde en keek hem vragend aan.
'Nou pas er maar voor op hoor, die vuile heks.'
'Een heks? Waar heeft u het over?' Waarom moest de dorpsgek nu net bij hem aanbellen!
'U weet het wel. U weet het wel. Ik zag jullie al samen!'
Alex kon zich moeilijk voorstellen dat hij het over Lilith had. Alhoewel, hier in zo'n gereformeerd dorp. Een vrouw alleen.
Toen de man vroeg of hij binnen mocht komen vond Alex dat het mooi genoeg was, en deed de deur dicht. Achter het glas hoorde hij de man nog iets van niet aanpakken roepen.
Helemaal de weg kwijt, dacht Alex. Vandaag zou hij lekker vroeg in de tuin beginnen.
Met de half verroeste hark was hij bezig de appels die onder de oude boom lagen bij elkaar te harken. Bijna allemaal waren ze al verrot geweest voordat ze naar beneden vielen. Hij pakte er een op en bekeek hem van dichtbij. Een lange vette worm kroop langzaam uit de schil omhoog.
'Wat doe je?'
Achter hem stond Lilith. Hij had haar niet aan horen komen.
'Je laat me wel schrikken. Ik was net een worm aan het bekijken.'
'Je bent ge�nteresseerd in wormen?'
'Nee, niet echt hoor. Ik.. ach laat maar zitten.'
'Je had vanmorgen al vroeg bezoek?' vroeg ze, terwijl ze hem met haar groene ogen recht aankeek.
'Ja, de dorpsgek waarschijnlijk. Ik heb hem snel weer buiten gezet.'
'Wat had hij allemaal te vertellen?'
'Niks bijzonders, hij sloeg wartaal uit.'.
Om over iets anders te beginnen vroeg Alex haar of ze die avond iets te doen had.
'Vanavond komen er wat vriendinnen van me op bezoek. Misschien een andere keer'
Voordat Alex verder kon vragen was ze alweer vertrokken. Hij keek naar de appel die hij aldoor in zijn hand gehouden had. De worm was verdwenen.
Rond tien uur die avond zag Alex een vijftal vrouwen ��n voor ��n bij de villa aanbellen. Vanuit de slaapkamer aan de voorkant van zijn huis kon hij de voordeur van Lilith goed zien. Helemaal netjes vond hij het niet om zo te staan gluren, maar wist dat hij het niet zou kunnen laten. Het huis van Lilith was slecht verlicht. Het kostte hem moeite om meer dan het silhouet van de bezoeksters te kunnen zien. Ze waren allemaal enigszins alternatief gekleed. Helaas bleef Lilith zelf buiten beeld.
Weer later hing hij op de bank. Zapte van kanaal 1 tot 25 om weer bij 1 te beginnen. Het was inmiddels half twaalf geworden. Voor de derde of vierde keer liep hij naar de keuken om door het raam te kijken. Er was van de buitenkant niets bijzonders aan de villa te zien.
Opnieuw overwoog hij om gewoon aan te bellen. Zich een beetje sociaal gedragen ten opzichte van haar vriendinnen kon nooit kwaad. Terwijl hij terug naar de bank liep hakte hij de knoop door. Wie niet waagt, wie niet wint. Snel trok Alex een schoon overhemd aan en deed wat aftershave op. Keek snel in de spiegel en overtuigde zich ervan dat hij een knappe vent was.
Toen hij aanbelde had hij eigenlijk alweer spijt. Het lag helemaal niet in zijn aard om zichzelf zomaar ergens uit te nodigen. Toen er na een halve minuut tot zijn opluchting nog niet opengedaan was keerde hij om terug te lopen. Op dat moment hoorde hij vaag een bedompte kreet achter de voordeur, nauwelijks menselijk te noemen. Hij bleef even staan om nog eens goed te luisteren. Had hij nu echt iets gehoord? Op dat moment vloog de deur open en kwam Lilith naar buiten. Ze ging recht op hem af. Haar gezicht stond strak, met samengeknepen lippen. Ze keek zo vals dat Alex twee stappen achteruitdeinsde.
'Wat kom je doen? Ga weg hier! Weg!'.
Ze zag er heel anders uit als in de tuin. Haar witte gezicht en priemende ogen waren eerder angstaanjagend als verleidelijk. Haar handen waren bedekt met donkere vlekken.
Hij stamelde wat en liep snel terug de straat op. De voordeur werd met een klap weer dichtgegooid.
Na die avond werd de lust om in zijn tuin te werken minder. Af en toe zag hij haar nog buiten rondscharrelen, god weet wat te zoeken. Haar gezicht, zoals ze hem die avond had aangekeken, stond hem nog altijd voor ogen. Hij probeerde zichzelf gerust te stellen dat ze waarschijnlijk gewoon met New Age of dat soort flauwekul bezig was. Dat deden tegenwoordig wel meer alleenstaande vrouwen van rond de dertig. Toch kon hij zichzelf niet helemaal overtuigen.
De valsheid die hij op haar gezicht gezien had was anders geweest.
Het duurde geen week of ze belde bij hem aan. Daar stond ze, net zo verleidelijk en mooi als de eerste keer dat hij haar gezien had. Met lichte opwinding vroeg hij haar of ze binnen wou komen. Ze volgde hem naar de keuken.
'Ik zie je de laatste tijd nog maar weinig in de tuin werken. Vind je het niet leuk meer?'
'Och, ik heb hier binnen ook nog van alles te doen zoals je ziet. Over een tijdje ga ik wel weer beginnen. Hoe is het verder met jou?'
Ze antwoordde niet maar keek rond in de keuken. Uit de fruitmand nam ze voorzichtig een perzik. Op ��n been tegen de muur leunend, haar blote linkervoet zwevend boven de vloer, betastte ze met haar wijsvinger de perzik. Haar lage jurk liet de spleet tussen haar blanke borsten goed zien.
'Sorry dat ik die ene avond zo tegen je uitviel. Ik heb een hekel aan onaangekondigd bezoek.'
'Het is mijn gewoonte ook niet om zomaar ergens langs te komen. Ik had niet verwacht dat ik je ergens mee zou storen.'
'Zand erover dan maar?' Ze beet in de perzik. Het sap stroomde langs haar kin het decollet� in.
'Zand erover.'
Met haar wijsvinger veegde Lilith het sap van haar borsten af. Terwijl ze de vinger in haar mond stak keek ze Alex sensueel aan. Hij voelde de aderen in zijn hals kloppen. Had hij ooit eerder z� naar een vrouw verlangd? Met een wazige blik deed hij een stap naar voren. Handig ontweek Lilith hem en ging bij de deur staan. Ze leek echter niet ontdaan door deze onhandige poging. Vrolijk lachte ze: 'Dan zie ik je een volgende keer wel weer!' Terwijl Alex zich nog aan het afvragen was of dit nu een uitnodiging of gewoon een afscheid was, hoorde hij de voordeur alweer dichtslaan. Het was toch een hele bijzondere vrouw!
Op het monotone ritme van onzichtbare trommels danst Lilith met gesloten ogen naakt voor het vuur. Door de gloed is haar hele lichaam oranjerood, glanzend van het zweet. Het trommelen gaat sneller en sneller tot het plotsklaps stopt. Lilith heeft opeens een mes in haar hand en snijd hiermee diep in haar linkerborst. Van heel dichtbij kijkt ze hem plotseling aan, haar gezicht vertrokken van pure haat.
Rechtop in bed werd hij wakker, drijfnat van zijn eigen zweet. Hij keek op de wekker. Half drie. Hij ging op de rand van zijn bed zitten en stak een peuk op. De afgelopen drie dagen had Alex aan niets anders als Lilith kunnen denken. Het verlangen knaagde vanuit zijn maag omhoog en maakte hem langzaam gek. Nooit verwacht dat op zijn vijfendertigste een vrouw nog zoveel indruk op hem zou kunnen maken.
Door de gordijnen wierp het maanlicht een lange lichte baan over de houten vloer. Alex stond op en liep naar het venster. Zijn hele tuin was in blauwwit licht gehuld. De blaadjes van de appelboom leken van zilver. Wat zag hij daar achter in Lilith's tuin bewegen? Het leek wel iemand die aan het graven was. Was het Lilith zelf? Hij had wel eens gehoord van de een of andere wortel die pers� in het maanlicht moest worden opgegraven. Dat zou er een bijzondere kracht aan geven. Ze had soms toch wel rare trekjes. Opeens kreeg hij het koud. Hij drukte de sigaret uit en ging terug in bed liggen. Nog lang staarde hij naar het plafond.
Om de een of andere reden liet het beeld van de nachtelijke graafpartij Alex niet los. Hij wou er echter niet naar vragen. Lilith was zoals altijd, alleen verliet ze nu nooit de tuin zonder eerst even met hem te praten. Meestal een kort praatje zonder veel betekenis. Na een paar dagen vertelde ze hem terloops dat ze die avond bij een vriendin op bezoek zou gaan. Alex wist meteen wat hij 's avonds zou gaan doen.
Toen hij haar rond negen uur de villa zag verlaten wachtte hij nog een kwartier voordat hij naar buiten ging. Hij pakte een schop uit de schuur en stapte na een korte aarzeling de tuin van Lilith in. De schemering was langzaam in de nacht aan het veranderen. Nerveus moest hij in zichzelf lachen, ze had hem �cht helemaal gek gemaakt. Op de plek waar hij dacht dat het moest zijn was in het halfduister niet veel te zien. Toch zette hij zijn schop in daar de grond. Al na een paar keer scheppen stootte hij op iets. Voordat hij op zijn knie�n ging zitten wierp hij nog een blik op de villa. Alles was rustig. Met zijn handen door de aarde wroetend voelde hij daar een glad en vlak stuk hout. T�ch een wortel dus, dacht hij opgelucht. Met zijn linkerhand trok hij hem uit de grond. Toen hij goed keek zag hij dat het geen wortel of stuk hout kon zijn. Het was een bot. Het was heel beslist een menselijke rib. Met trillende handen duwde hij het weer terug de grond in. Snel schoof hij het zand weer de ondiepe kuil in. Met zijn rechterarm veegde hij er nog wat takjes en bladeren over. Hij stond op en wilde wegrennen. Nog net dacht hij er aan de schop mee terug te nemen.
In het donker in zijn leren stoel gezeten stak Alex de twaalfde sigaret op. Hij durfde het licht niet aan te doen of naar buiten te kijken. Wat was er aan de hand, verdomme? Weer overwoog hij de politie te bellen. Na lang aandringen zouden ze eindelijk komen. Het zou natuurlijk een varkensbot blijken te zijn. Vreemd om in je tuin te begraven, maar niet verboden. Om daarna dan ooit nog kans te maken bij Lilith zou hij kunnen vergeten.
Heerlijke Lilith... Zo ontzettend mooi en begeerlijk, als geen andere vrouw die hij ooit gezien had. Hij zou er alles voor over hebben om ooit, al was het maar voor ��n nacht, aan haar zijde te liggen.
Maar stiekem wist hij goed dat het een menselijk bot geweest was. Toch de politie bellen? Hij kon zich niet voorstellen dat Lilith gearresteerd zou worden. En hoe dan verder? Hier blijven wonen zonder Lilith zou geen enkele zin meer hebben. Terug naar de Randstad gaan kon ook niet. Hij moest gewoon weten wat er gebeurd was. Hoe en waarom dat bot daar terechtgekomen was. Hij pakte nog een sigaret en blies de rook peinzend voor zich uit. Hij wist dat hij morgen weer in de tuin zou zijn.
De volgende avond ging hij onder de oude appelboom zitten. Hij had geen zin meer om te doen alsof er allerlei werk te verrichten was. In het westen ging de zon net onder. Langgestreepte wolken lichtten rood op aan de hemel. Vlakbij hoorde hij een merel zingen. Voor het eerst sinds weken kwam er rust over hem. Voor hem in het gras lag een dun twijgje. Hij nam het in zijn hand en liet het langzaam tussen zijn duim en wijsvinger draaien. Het was aangenaam warm deze laatste dag van augustus.
Toen Lilith naar buiten kwam droeg ze de rieten mand onder haar arm. Voor de eerste keer ging ze naast hem zitten. Haar schouder raakte licht de zijne.
'Ben je gisteravond nog in de tuin geweest?'
Alex bloosde.
'Ja.'
Ze ging er verder niet op in. Uit haar mand haalde ze een appel.
'Heb je zin vanavond bij mij te zijn?'
Bedachtzaam nam Alex de appel. Hij was helemaal rood en woog zwaar in zijn hand. Hij zweeg.
'Je zult alles te weten komen.' Weer keek ze hem aan.
Alex keek even voor zich uit. Hij wist dat hij het niet doen moest. Toen beet hij in de appel. Hij was zoet, helemaal niet bitter.
Toen hij bijkwam wist hij even niet meer wat er gebeurd was. Hij lag op een koude stenen tafel. Om hem heen zes vrouwen met Lilith aan zijn rechterzijde. Nog helemaal versuft merkte hij dat hij naakt was, maar het kon hem niet schelen. Met een doffe verwondering keek hij naar het mes in Lilith's rechterhand. Instinktief drong het gevaar tot hem door. Hij besloot niet te gaan gillen.
(*Noot van de schrijver: Rood associeer ik met liefde en met gevaar. Vandaar dit verhaal, die twee dingen gecombineerd in ��n vrouw.)
Rood II
Dit verhaal werd geschreven door Twinky
Zijn nette, glimmend leren schoenen kraken als hij over de straatstenen loopt. Schuchter kijkt hij om zich heen. De vrouwen kijken hem na, kijken verleidelijk. De mannen herkennen hem als een nieuweling, een groentje, en negeren hem. Misschien zal hij ooit, binnenkort, ��n van hen zijn.
Hij loopt door, passeert mensen zonder aan te kijken. Af en toe kijkt hij even naar de huizen, etalages, winkeltjes, maar meestal naar de grond.
Op eens lijkt hij gevonden te hebben, dat waarnaar hij zocht. Een zenuwachtig glimlachje verschijnt op zijn gezicht. Hij loopt naar de deur toe, en een belletje klinkt huiselijk als hij de voordeur zachtjes openduwt. Eenmaal in het halletje stopt hij nerveus zijn handen in zijn zakken, verfrommelt de stof van de broek van zijn kantoorpak in elkaar. Dan haalt hij een gestreken zakdoek uit zijn zak en veegt zijn neus, voorhoofd en bovenlip af in een poging het zweet weg te poetsen. Als hij de zakdoek terug heeft gestopt, zijn jasje recht heeft getrokken, een hand door zijn haar heeft gehaald en ene paar keer heeft gekucht, opent hij de deur, die zou kunnen leiden naar een woonkamer. Zijn hand trilt op de klink, maar hij heeft besloten, en gaat naar binnen.
Langs de bar zitten ze naast elkaar, hun lange, in panty's gehulde benen om de ijzeren poten van de krukken geslagen. Op een tafel in het midden van de kamer dansen twee meisjes dicht tegen elkaar aan. Aan de tafeltjes zitten mannen, jongens, te praten met vrouwen, meisjes. Hij gaat zitten op een stoel dicht bij het raam, bijna tussen de gordijnen. Zijn blik is gericht op de asbak die op tafel staat, en uit zijn jaszak haalt hij een gloednieuw pakje Marlboro. Hij prutst aan het plasticje, onhandig, en steekt uiteindelijk een sigaret op met een glimmende, zilverkleurige aansteker. Hij hoest, hard, drukt de sigaret uit. Een nieuw laagje glimmend zweet ontsiert zijn gezicht, en de zakdoek komt weer te voorschijn.
Dan heeft ��n van de vrouwen hem gezien. Ze glijdt van de barkruk af, loopt op hoge hakken naar hem toe. Nog drie meter, twee, en dan is ze er. Ze trekt een stoel tegen de zijne, en komt schuin naast hem zitten. Een hand in zijn nek, of hij hier ooit eerder is geweest? Hij kucht opnieuw. Nee, dat is hij niet. Ze vraagt niet verder maar streelt de haartjes in zijn nek, die overeind gaan staan. Ze trekt hem overeind, neemt hem mee de trap op, naar een kamertje.
Boven aangekomen rukt hij zijn stropdas af, jasje uit. In zijn haast knapt er een knoopje van zijn overhemd af, maar hij negeert het. Ze kijkt naar hem, geamuseerd. Zodra hij naakt is, op zijn donkerblauwe sokken na, begint ze aan een langzame striptease. Rollend over het tweepersoons bed trekt ze haar rokje uit, panty, topje, bh, string,
Een uur later komt hij thuis. Een knoopje mist van zijn overhemd, zijn stropdas is niet zo perfect geknoopt als wanneer zijn vrouw het doet, zijn haren niet meer in de keurige scheiding.
Een vleugje lippenstift op zijn kraagje.
Rood.
De chatroom
Dit verhaal werd geschreven door L_eon
Vandaag begint mijn nieuwe leven!
Ik weet het zeker.
Niemand, nee niemand zal mij nog commanderen, of uitschelden voor vetzak! Wat denken ze wel niet. het stelletje idioten dat zich mijn collegas noemt. Ik zal ze verbazen. Ze zullen zich aan me vergapen, zich verlekkeren aan mijn gespierde lijf. Zelfs mijn sproeten zullen stoer lijken.
Vanavond kruip ik niet achter mijn PC, vanavond ga ik sporten.
Ik begin aan een dieet en de kilos zullen er af vliegen!
Ik zal ook in het werkelijke leven Red zijn, de jonge aantrekkelijke homo, met zijn rode krullen die nu eigenlijk alleen nog maar bekend is onder de chatters die iedere avond gaychat bezoeken.
Ik ben er de koning! Ik flirt, ik koketteer, ik maak gevatte opmerkingen, welke ik in het werkelijke leven allemaal net te laat bedenk, iedereen wilt mijn vriend zijn, en iedereen wil met mij, alleen, in een priv�hokje de avond laten eindigen in een gepast hoogtepunt.
Hoewel ik me had voorgenomen mijn nieuwe leven te beginnen met een gepaste gezonde salade, kan ik niet wachten om me op te gaan geven bij de sportschool, dus stop ik voor deze ene, laatste keer, bij de frietzaak op de hoek, neem een patatje oorlog, en twee frikandellen speciaal. Om het af te leren.
Thuis aangekomen negeer ik heldhaftig het pc scherm dat me, zoals iedere avond, lijkt uit te nodigen! Ik wurm me in mijn sportkleren die deze keer toch werkelijk gekrompen lijken te zijn, vind uiteindelijk mijn sportschoenen, in een niet al te fris ruikende sporttas, die denk ik toch wel zon jaar of twee ongebruikt in mijn kast moet hebben gelegen. Eigenlijk houd ik alleen maar van het uitzicht bij het sporten, mooie slanke zich in het zweet werkende mannenja, de sportschool is een goed idee!
Terwijl ik mijn autosleutels al in de hand heb (het plan was de fiets, maar het regent, en ik kan toch onmogelijk de eerste keer op de sportschool verschijnen met een verregende haardos) bedenk ik me dat het misschien verstandig is om alsnog even mijn mail te checken. Je weet maar nooit, er zou best iets belangrijks tussen kunnen zitten.
Zie nou wel, twee nieuwe berichten!
Nu de pc toch aan staat kan ik misschien heel even kijken wie er allemaal op gaychat zijn, heel even maar, ik kijk alleen, ik ga echt niet naar binnen. Alsof de duivel er mee speelt, al mijn favoriete mannen op gaychat, big Steve, Rupert, Chris .. ze zijn er werkelijk allemaal!
Misschien kan ik toch heel even een half uurtje maar, misschien regent het dan zelfs niet meer en kan ik alsnog op de fiets naar de sportschool, mijn rode krullen wapperend in de wind.
Ik kom binnen op gaychat en het voelt als een warm bad. Ik ben fantastisch deze avond, ik sprankel, ik verover, ik spat van het scherm, ik ben de God van gaychat. Uren later, moe maar zeer voldaan (Jezus wat is die Big Steve toch een lekker ding) kruip ik onder wol.
En net voordat ik in slaap val neem ik me voor dat morgen mijn nieuwe leven werkelijk gaat beginnen!
Martina
Dit verhaal werd geschreven door F_Snake
Zweet brandde onder zijn armen. Salvador zat gevangen als het kruit in een rotje. Ontsnappen was alleen mogelijk met hulp van iemand anders. Martina was vurig, ze was als een vlam. Zij zou hem helpen en dan zou er zeker een explosie volgen. Haar verrassingen moesten wel explosief zijn.
Carlos, Antoni, Lu�s, ze hadden hem allemaal gewaarschuwd voor de heks Martina, maar hij had niet naar ze geluisterd. Hij had zijn beste vriend Lu�s als eerste verteld dat hij in geen jaren meer zo verliefd was geweest. Lu�s had hem voor gek verklaard.
Martina was berucht in het vissersdorp. Ze woonde in een houten huisje op palen, dat bij harde wind soms bijna in zee waaide. Waarom er het hele jaar door dikke, zwarte rookwolken uit de schoorsteen kwamen wist niemand. Niemand wist ook waarom de mannen die Martina verslond altijd van buiten het dorp kwamen. Misschien was het omdat zij wist dat er in het dorp roddels werden verspreid over haar vermeende occulte bezigheden. Vooral Lu�s had zich gespecialiseerd in het verzamelen van roddels over Martina.
Salvador had zich daadwerkelijk wel eens afgevraagd of Martina een heks kon zijn. Vaak gedroeg ze zich vreemd en mysterieus, wist hij. En haar neus was groot, dat zeker. Maar voor de rest voldeed ze niet aan het klassieke, lelijke beeld van een heks uit een sprookjesboek. Geen andere vrouw uit het dorp had zulke lange, golvende haren als Martina. Haar lippen waren vol en verleidelijk, en van haar indrukwekkende dijen bleef weinig bedekt als ze in een veel te kort rokje weer eens blootsvoets door de straten liep. Althans, dat had hij gehoord van andere dorpelingen. Zelf lag hij al in bed wanneer Martina haar huis verliet.
Minstens eenmaal in de maand werd ze gezien met een nieuwe, vreemde man aan haar zijde. Soms nam ze een man mee in haar huisje, en dan kraakten de planken duidelijk hoorbaar in de verder zo stille nacht. En soms maakte ze met een man een wandeling door de donkere straatjes, en langs het oude openluchttheater, net buiten het dorp. Vaak zagen de dorpelingen mannen komen, maar nooit zagen ze mannen gaan. Waarschijnlijk liet Martina haar speeltjes in het holst van de nacht weer vrij, nog voordat de eerste vissers ontwaakten.
Salvador probeerde zijn vingers te bewegen. Het lukte maar nauwelijks. Ze had hem echt goed vastgemaakt. Niet eerder was hij zo nerveus, zo kinderlijk ongeduldig geweest. Zij had hem verteld dat ze een verrassing voor hem had. Een verrassing die ze zou presenteren zonder kleren, ze had het zelf gezegd. Maar dan moest hij eerst precies doen wat zij van hem verlangde.
Hij probeerde te denken aan het moment dat hij haar voor het eerst van dichtbij had gezien. Twee dagen terug had hij in alle vroegte een tonijn gekocht van ��n van de vissers. Met de vis in zijn armen was hij langs haar huisje gelopen. Zij had nonchalant voor de deur gestaan, met een fles wijn in haar hand. Voor het eerst was zij voor hem niet de schim die s nachts ronddwaalde in het dorp, maar een sensuele vrouw van achter in de twintig. Als kleding droeg ze slechts een handdoek en in haar schouder stonden tandafdrukken. Ze had de rauwe vis uit zijn handen gepakt en er een hap uit genomen. Het glimmende vet had ze met haar tong van haar volle lippen gelikt. Toen had ze gezegd dat hij overmorgen langs moest komen. s Nachts. Hij had alleen maar geknikt. Ontdaan en met de vis weer in zijn armen was hij weggelopen.
Het moest nog vroeg in de ochtend zijn, waarschijnlijk werd het net licht. Salvador spitste zijn oren. Wat hoorde hij daar? Waarom had zij een zak over zijn hoofd moeten trekken? Waarom mocht hij niets zien? Hij probeerde kalm te blijven. Als hij om zich heen kon kijken, dan zou de verrassing minder groot zijn. Natuurlijk, dat was het.
Weer hoorde hij iets. Het leek op het hoefgetrappel van een paard. Misschien kwam boer Alvadez langs met zijn kar. Salvador hoopte dat de boer hem niet zou zien en het hoefgetrappel verdween weer. Martina!? riep hij. Er volgde geen antwoord.
Ze zou zo wel terugkomen. Ze zou de zak van zijn hoofd trekken en dan zou ze naakt voor hem staan. Haar lichaam was de verrassing. En omdat hij zich niet kon bewegen zou hij alleen maar meer naar haar gaan verlangen. Wanneer zijn lustgevoelens een hoogtepunt hadden bereikt zou zij hem losmaken. Wat was ze toch ook een ongetemd dier.
Hij voelde de wind langs zijn voeten blazen. Waar had ze hem naar toe gebracht? Waarom waren ze niet in haar huisje gebleven? Ze konden de liefde toch niet bedrijven in de open lucht?
Ach, waarom ook niet.
Hij was het zat om te wachten tot hij aan ��n van de preutse vrouwen uit het dorp mocht zitten. Ze waren lelijk, stuk voor stuk, met snorretjes op hun bovenlippen en ongeschoren benen. Martina had heerlijke, gladde benen, hij had het zelf gezien.
Gisternacht was hij naar haar toe gegaan. Hij was zenuwachtig geweest. Zijn gelijkmatige bestaan als marktkoopman werd verstoord. Voor ��n keer ging hij niet op tijd naar bed. Voor ��n keer zou hij s ochtends geen inkopen doen en zou hij zijn kraampje niet opzetten op het marktplein.
Met een roos in zijn hand had hij op haar deur geklopt. Zij had opengedaan in haar bikini. Met haar vlugge vingers had ze de roos uit zijn hand gegrepen. Ze had aan de steel met doorntjes gelikt en haar tong was gaan bloeden. Toen had ze hem gezoend. Hij had haar eigenlijk vast willen grijpen, maar hij streelde slechts zachtjes haar rug.
Martina leefde in ��n kamer. In de hoek stond een simpel fornuisje en tegen de wand stond een immense klerenkast. Op de grond lag een tweepersoons matras met gekreukelde lakens. De lakens, die nooit op z�jn keurige bed had hadden kunnen liggen, intrigeerden hem.
Tegelijkertijd werd hij rustiger. Deze kamer was niet vreemd of duister, en nergens stond een grote kookpot waarin een heks toverdrank kon maken.
Zij had een luikje in de vloer geopend en was in zee gesprongen. Hij was haar achterna gegaan in zijn onderbroek. Daarna hadden ze met natte lichamen op haar matras gezeten en een fles wijn leeggedronken. Zij had hem gevraagd of hij zin in haar had. Hij had geknikt.
Boven hem hoorde hij voetstappen. Martina!? riep hij.
Si! klonk het luid en duidelijk.
Hij was opgelucht, nu zou hij worden bevrijd.
Het hoefgetrappel klonk weer. Ook hoorde hij het gesnuif van een beest. Dit kon geen paard zijn, wist hij.
De zak werd van zijn hoofd getrokken. Het was toch nog donker, maar hij kon zien dat hij in de arena van het oude openluchttheater stond. Wat deed hij hier? Hij keek omhoog en zag Martina over het hek hangen; het hek dat het publiek scheidde van de voorstellingen in de arena.
Afgezien van Martina was er vannacht geen publiek. Salvador zag dat Martinas onblote borsten prachtig door de maan werden verlicht. In haar ogen zag hij een vreemd soort onschuld. Ze glimlachte als een ondeugend kind.
Het gesnuif kwam dichterbij en Martina ontstak een spotlight.
Even moest Salvador wennen aan het felle licht, maar toen zag hij de knalrode dwangbuis waarin hij was gehuld.
Uit de duisternis was een wild beest met hoorns verschenen.
Rood III
Dit verhaal werd geschreven door Tha_Erik
Ah, bijna vier uur. Het begint zo. Met een groot glas ijsthee ging ik op de zachte bank zitten. Ik drukte op een knopje van de afstandsbediening. De oude televisie sprong aan. Veel sneeuw en geen kleur. Fantastisch. Ik zette het glas ijsthee op de salontafel en liep naar de televisie.
Kuttelevisie, altijd hetzelfde met die tweedehands troep. Met een vlakke hand gaf ik de televisie een klap een de zijkant. Dit keer viel het beeld helemaal weg. Ge�rriteerd sloeg ik nu hard op de bovenkant van de tv.
De vrolijke stemmen van de wasmiddelreclames klonken door de kamer. Gelukkig nog niks gemist. Vandaag begon een nieuw programma. Wekenlang is het aangekondigd op televisie. Het zou een talkshow worden, maar dan geen brave, EO-goedgekeurde Catherine. In deze show werd juist geprobeerd om de taboes in Nederland onder de loep te nemen. De eerste uitzending zou gaan over
prostitutie.
Ik heb altijd wel willen weten hoe hoeren op televisie overkwamen.
De reclames waren voorbij en de begintune schalde uit de luidsprekers. De intro zag een beetje goedkoop uit, maar dat was wel vaker bij Veronica programmas. Goedkoop, maar wel echt.
Er werd tenminste niet alleen maar over koetjes en kalfjes gepraat. Hier kwamen de echte onderwerpen aan bod.
De intro duurde niet lang. Dat hoeft ook niet, minuten lang naar een intro kijken is tijdsverspilling. De presentator kwam in beeld. Ik snap niet dat ze voor een show als deze zon vieze oude man gekozen hadden. Hij is nog onbekend in de televisiewereld en dit zal zijn tv-debuut worden. Elmer van Groof. Een man in de veertig met vettig, grijzend haar en een stalen glimlach.
Welkom iedereen, fijn dat u kijkt naar de eerste uitzending van Het Hemd van het Lijf. Deze nieuwe talkshow zal u kennis laten maken met de wereld van de hoeren, pooiers, drugsdealers, zwervers en ander ongedierte.
Lachend om zijn eigen tekst keek hij de camera in. Ik had een hekel aan die man. De hele uitstraling die hij had was negatief en achterbaks. Hij hield van sensatie en zou ver gaan om die te krijgen.
We zullen geen tijd meer verspillen aan nutteloze woorden, dus snel naar onze eerste gast. Ik voel me vereerd dat deze dame bij ons op bezoek komt, aangezien normaal de mannen juist bij haar op bezoek komen. Deze mooie vrouw heeft, wat mij betreft, het beste beroep in de wereld. Ze ziet er prachtig uit, vooral in het rode schijnsel van Amsterdam. Een warm applaus voor onze eerste gast; Scarlet.
Ze zeggen dat de televisie je vijf kilo laat aankomen maar Scarlet zag ernog steeds prachtig slank uit. Helemaal niet slecht. Het korte rokje stond goed bij het topje. Ik nam een slok uit mijn glas ijsthee. Nu werd het interessant. Ze namen beide plaats op een bank, en het vragen begon meteen.
Zo, Scarlet, vertel maar even aan het publiek en de mensen thuis wie je bent en wat voor werk je doet.
Nou, ik ben Scarlet. Vijfentwintig jaar oud, ik woon in Amsterdam en ik ben prostituee.
Scarlet lachte zenuwachtig toen het publiek onrustig werd. Ze was het wel gewend, dat mensen zich een beetje ongemakkelijk begonnen te voelen.
Houd het rustig, lieve mensen. Jullie zijn hier niet om mijn gasten verlegen te maken, dat doe ik wel.
Dus je bent prostituee. Mag ik hoer zeggen? Dat ligt wat lekkerder in de mond. Hoelang doe je dit werk al?
Noem het maar zoals je wilt, ik ben alles wel gewend. Ik zit al vanaf mijn twintigste in deze business. Nadat mijn droom om model te worden niet echt uitkwam, kwam ik in contact met de prostitutie. Ik werd aangesproken door een pooier, die me aanbood om mijn schoonheid, zoals hij het noemde, toch te kunnen showen.
Vond je het niet eng, ik neem aan dat het op het eerste gezicht niet echt een koosjer bestaan lijkt voor een jonge meid.
Natuurlijk was ik een beetje bang voor hem, maar mijn nieuwsgierigheid won het uiteindelijk van mijn angst. Ik mocht het een keertje uitproberen en kijken hoe het door de andere meiden gedaan werd. Zo ben ik eigenlijk in de branche terechtgekomen.
Hoe werkt dat dan met zon pooier? Buit hij je helemaal uit, wordt je geslagen als je te weinig geld opbracht?
Hij keek verwachtingsvol, hopend op een spannend verhaal. Ik begon me te irriteren aan die man. Hij dacht dat hij zomaar alles vanaf wist. Waarschijnlijk woonde hij nog thuis bij zn moeder. En waarschijnlijk bestond zijn sociale leven voornamelijk uit hoerenbezoekjes.
Het is niet zo erg als dat veel mensen denken. Mijn pooier was eigenlijk gewoon een soort werkgever. Hij had een tiental meiden in dienst die allemaal voor hem achter de ramen zaten. Het geld wat ze opbrachten ging naar hem en werd dan verdeeld over ons, natuurlijk kreeg hij er een groot deel van, maar verder ging het heel eerlijk. En van mishandeling was natuurlijk geen sprake.
Klinkt als een lekker bestaan, maar tegenwoordig werk je anders. Ik heb begrepen dat je nu zonder pooier werkt, waarom? Behandelde hij je toch niet zo goed? Eiste hij te veel geld op?
Inderdaad. Ik werk nu voor mezelf. Op zich was mijn pooier een goede man, maar ik kon het niet vinden met de andere meiden. Ze doken allemaal met hem het bed in om zo meer geld te krijgen. Dat kregen ze ook en daarom ben ik weggegaan.'
Is het niet heel normaal voor jullie soort om naar bed te gaan met elke man die jullie tegenkomen?
Wat een grafmongool ben jij zeg! Zomaar denken dat je overal alles vanaf weet. Ranzig lulhoofd! Ik begon me echt te ergere aan de presentator. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Een beetje het slechtste denken van mensen die hij niet eens kende. Ik vond het knap om te zien dat Scarlet in het programma zo rustig bleef. Ze moest er zelfs om lachen.
Dat valt nog aardig tegen. Ik duik niet meteen met elke man de koffer in om zo mezelf omhoog te werken. Het enige wat ik doe is mensen naar binnen laten die dat zelf willen, ik ga niet op zoek. Er zijn er wel veel die dat wel doen, maar ik vind het een beetje triest.
Alweer een misverstand uit de wereld geholpen. Voordat we verder praten gaan we eerst even naar de reclame. Blijf bij ons, want het belooft nog spannender te worden.
Terwijl het muziekje weer begon te draaien stond ik op. Het glas ijsthee was nog lang niet op maar ondertussen waren de ijsklontjes wel al gesmolten. Ik liep naar de vriezer om nieuwe te pakken, maar toen ik zacht dat er nog maar een paar waren besloot ik om er geen in te doen. Dan maar lauwe ijsthee, want die ijsklontjes heb ik later misschien nog nodig.
Nu er toch reclame was kon ik mijn make-up wel even bijwerken. Ik liep naar de kaptafel en deed de lampjes aan. In de reflectie zag ik er moe uit. Veel foundation vandaag. Ik besmeurde mijn gezicht zodat de oneffenheden verdwenen. Dat zag er al veel beter uit. Mijn ogen leken te groeien toen ik de mascara opdeed. Het begon er al goed uit te zien. Nu alleen nog de lippen. Mijn lippenstift was bijna op, binnenkort maar eens nieuwe gaan kopen. Vuurrode lippen zagen er altijd het mooist uit, en ook vandaag leken ze alsof ze van kristal waren.
De reclames waren afgelopen. Ik haastte me terug naar mijn comfortabele plekje op de grote bank.
Welkom terug bij Het Hemd van het Lijf. We hebben te gast Scarlet, een hoer uit Amsterdam. Ze vertelt ons hoe het is om hoer te zijn.
Scarlet, voor de break hadden we het erover dat je nu voor jezelf werkt, niet meer voor een pooier. Even voor de mensen onder ons die nog nooit een bezoek aan een hoer hebben gedaan; als je een klant krijgt, hoe gaat het dan in zn werk?
Ik nodig uit mensen die door het raam naar me kijken. Zodra ze binnen zijn vraag ik wat ze willen doen en geef ik ze het tarief en de regels. Als die allemaal duidelijk zijn, en de klant betaald heeft, gaan we beginnen.
Zijn er regels dan? Ik dacht dat je juist naar de hoertjes ging om even geen regels te hebben?
Natuurlijk zijn er regels, anders kan er zo misbruik van je gemaakt worden. Ik wil altijd veilig vrijen, zodat ik niet met een ongewenste baby kom te zitten en bepaalde dingen zijn gewoon niet toegestaan. Ik laat mezelf niet vastbinden of zoiets en zoenen wordt ook niet gedaan.
Niet zoenen? Waarom niet, je bent toch al intiem met die persoon, waarom niet zoenen dan?
Voor mij is het niet zo zeer intiem als ik naar bed ga met een man. Ik doe mijn werk en laat de mannen geloven dat het wel intiem is. Zoenen is te persoonlijk op ��n of andere manier. Ik voel me daar niet gemakkelijk bij. Het is lastig uit te leggen
Ik vind het maar vreemd dat je niet mag zoenen. Maar goed, jouw lichaam, jouw regels. Krijg je veel klanten op ��n avond?
Het ligt er natuurlijk aan wat voor dag in de week het is doordeweeks is het meestal minder druk dan in het weekend. En nadat deze uitzending op tv is geweest denk ik dat het ook wel druk wordt. De meeste mannen vinden het opwindend om met iemand naar bed te gaan die landelijk op televisie is geweest.
Begrijpbaar, hopelijk geld dat ook voor de vrouwen in mijn omgeving
Net of iemand met jou een nacht wil doorbrengen. Gatverdamme, nog geen haar op mijn hoofd
die er aan denkt, vies dik mannetje. Op ��n of andere manier kon deze man alles zo zeggen dat het vies leek. Alles wat hij deed of zei straalde viezigheid uit.
Ik wil je graag bedanken voor je komst. Het was zeer interessant om met je gesproken te hebben. We zijn allemaal weer wijzer geworden over je beroep. Ik hoop dat je nog veel klanten krijgt, Scarlet.
Nou, dames en heren. Ik wens u een hele fijne avond en vergeet niet om langs de hoertjes te gaan. Ze kunnen het geld goed gebruiken om wat stijlvollere kleding te kopen. Volgende week een nieuwe uitzending van Het Hemd van het Lijf. In die uitzending hebben we het over drugsverslaafde en dealers. Het wordt dus weer interessant om naar te kijken. Tot volgende week.
Met een misselijk lachje eindigde hij de uitzending. Ik keek op de digitale klok van teletekst. Vier uur eenendertig. Tijd om alles klaar te gaan maken. Ik schakelde de tv uit en liep naar het voorkamertje. De gordijnen waren nog dicht. Ik trok mijn hoge laklaarzen aan die ik de vorige nacht daar had uitgetrokken. Ik liep even terug naar de kaptafel, bekeek mezelf snel in de spiegel en zag dat ik er vanavond niet verkeerd uitzag.
Toen ik terugliep naar het voorkamertje klikte ik twee lichtknopjes aan. In de voorkamer verspreidde zich een rode gloed. Ik trok de gordijnen open en zag hoe de knipperende neonletters aangingen. Hoewel het nog redelijk vroeg was, was ik niet de eerste die ze gordijnen opende. De televisie-uitzending was een goede publiciteitsstunt geweest, voor alle hoeren. Het zou wel druk worden vannacht. Met tegenzin ging ik zitten. De tv uitzending had me een naar gevoel gekregen. Veel tijd om er bij na te denken had ik niet. Mijn werk begon en daar moest ik me bij neerleggen.
Het begon net te schemeren en de rode gloed van de letters verspreidde zich over de straat. Ondertussen zag ik al een aantal mannen door de straten struinen. Op zoek naar het juiste stukje vlees. In het raam tegenover het mijne zag ik de weerspiegeling van de rode neonletters; telracS.
