Wereldreis Kamigot Cambodja, Vietnam & Laos

Vietnam deel 1

De bus van Phnom Pehn naar de grens met Vietnam was weer eens overbevolkt met toeristen. Onderweg konden we weer heerlijk genieten van de duivelse karaoke video cd's. Na het bedreigen van de buschauffeur door het overgrote deel van de passagiers kregen we het gedaan dat er een normale muziek cd op werd gezet. Geloof me als ik zeg dat je van 6 uur cambodjaans karaoke gejengel een aardig beurse grijze massa begint te krijgen.

Na mijn laatste riels te hebben gedumpt bij een noodlebar ging ik met rasse schreden richting de vietnamese grens. Hier werd ik weer geconfronteerd met het cambodjaanse queing probleem. Na wat gemwurm en geduw gooide ik ook mijn paspoort het douane hokje in. Het werkte want 10min later stond ik al in Vietnam. Nu nog die bus zien te vinden die me naar Saigon zou brengen.

De bus was makkelijk te vinden, maar zou pas vertrekken als er genoeg passagiers waren. En al mijn busgenoten stonden nog in de cambodjaanse massa bij de grens !. 4 uur later was er dan eindelijk genoeg vulling voor de bus. Gelijk werden we platgegooid met brochures door een vietnamees meisje met de nogal opmerkelijke naam happylady. Diverse tours en bustickets voor werkelijk geen geld met gratis t-shirts, cd's etc.

Bij aankomst in Saigon werden we gelijk op de backpackersstrip gedropt. Een paar straten vol met winkeltjes, bars, hotels, tour agencies. Opmerkelijke aan Vietnam is dat je belasting betaald naar breedte van het gebouw. Daarom zijn de meeste hotels (vaak mini hotels genoemd) zeer smal, maar erg hoog. Ik besluit voor 4 nachten te crashen in hotel Le Trung. Daarna bij Happy tours een open busticket gekocht naar Hanoi (met diverse stops / 23$) en 3 dagtours (mekong delta, cu chi tunnels en city tour). Reizen is bijzonder eenvoudig tot dusverre, maar je belandt wel in een soort commissie circuit.

M'n eerste dagtrip in Saigon ging naar de Mekong delta. De Mekong is een van 's werelds grootste en machtigste rivieren en hij loopt in de Vietnam de zee in. Met een bootje word ons groepje (8 man) naar diverse eilandjes gebracht waar we diverse ambachtelijke werkwijzen mogen aanschouwen, door natuurlijke kanalen varen en kunnen genieten van traditionele vietnamese muziek. Onder de lunchpauze worden we getrakteerd op een flinke monsoonbui. Tijd om nader kennis te maken met de groep. 2 nederlanders (Martien die net uit Australie kwam en ik), 3 ieren (altijd gezellig), 2 doven en 1 japanse genaamd Mei die praten tot een duursport heeft verheven. Nu heb ik aardig wat geduld, maar deze japanse bleef maar doorouwehoeren. voorbeeld: welke vliegtuigmaatschappijen hoeveel douchecabines hebben in de 1ste klasse lounge in Tokyo en Los angeles. De onderwerpen waren ook niet bijster interessant. Ik denk dat iedereen Mei op ignore modus had staan toen de bui over was.

Varen over de mekong

Na nog een eilandje waar slangenwhiskey gemaakt werd (een fles whiskey met daarin een cobra en/of schorpioen). Bracht het bootje ons weer terug naar de minibus. Onderweg terug stopte we bij een soort van dierenparkje met een aantal kooien met slingerapen erin. Opeens slaakt iemand een ijselijke kreet. Het was 1 van ieren, hij had net een cornetto gekocht en was te dicht langs een kooi gelopen waarop een slingeraap het ijsje uit zijn hand gegrist had. Zwaar verontwaardigd en nog in shock liep de ier terug naar de ijscoboer om een nieuwe ijsco te halen. ( aap - mens 1 - 0 ) Ik haalde nog even aan dat hij de aap ook een banaan kon geven ingesmeerd met chilisaus om wraak te nemen.

's avonds nog wat met martien gedronken. Hij zou de dag erop naar Muine gaan (een dorpje aan de kust) dus de kans was klein dat we elkaar nog zouden treffen. Inmiddels had ik ook een aardige vooraad vietnam oorlog films en een dvd speler. Dus met een koud pilske lekker dvd's kijken in de hotelkamer.

Een van de grote trekpleisters in Vietnam zijn de beroemde Cu Chi tunnels. Het is een tunnelscomplex wat zo'n 270km2 bestrijkt. Zelfs tot in Cambodja en Laos. De amerikanen hadden geen idee waar al die schoten vandaan kwamen toen ze een basis bovenop de cu chi tunnels hadden gebouwd. Uiteindelijk hebben de amerikanen met een stel B-52's de boel ge carpedbombed in 1968. Tijd om eens een kijkje te gaan nemen bij deze beruchte tunnels dus.

Bij de volledige dagtour stop je eerst bij een Caodistisch tempelcomplex. Het is een soort fusiegodsdienst van een sekte. We mochten een ceremonie bijwonen. Eigenlijk een beetje saai en ik had er spijt van niet de halve dagtour genomen te hebben.

Na 2 uurtjes doortuffen kwamen we aan bij de cu chi tunnels. De handel is een beetje gerestaureerd en de meeste tunnels zijn groter gemaakt omdat wij grote europeanen anders die tunnels helemaal niet inkunnen. Ik kan begrijpen waarom die amerikanen geen grip konden krijgen op de NVA en de Vietcong. Je komt gewoonweg die tunnels niet in. We mochten een stukje sfeer proeven door 130 meter door 1 van de tunnels te kruipen. Volledig donker, bloedheet en krap op je knieen en ellebogen door een tunnel heenkruipen.Een zeer indrukwekkende ervaring.

Kleine vietnamees in klein gat

Na de tunnels kregen we een aantal voorbeelden van valstrikken te zien. Ik ben blij dat ik geen amerikaanse militair was in die tijd. Een soort gehaktmolens met weerhaken. Vallen die onderin je voet staken met een weerhaak, de soldaat moest met val en al in de helicopter naar het ziekenhuis (ze noemden dit souvenirtraps). En dan had je nog de beruchte scherpe bamboesticks. Samen met een kiwi Neil en een australier Marc ging ik naar de shooting range. Schieten is in Vietnam wel legaal. Ik had in Cambodja al met kalashnikov geschoten en nu wilde ik de M-60 wel eens proberen (ding wat op helicopters etc. zit). Neil en Marc gingen voor de kalashnikov. En deze keer mochten er wel foto's genomen worden.

Redneck

De 3de dag in Saigon ging de citytour niet door wegens te weinig animo. Ik kreeg netjes m'n geld terug en ben met m'n guidebook zelf de stad gaan verkennen. Saigon is gigantisch druk met motobikes. Het ziet er werkelijk zwart van. Gelukkig is oversteken niet al te lastig als je goed uit je doppen kijkt. Na een bezoek aan een park, reunification palace, war remnants museum en het Ho chi minh city museum kwam ik in een grote arcade hal terecht waar ik nog even hardcore daytona usa heb gedaan tegen wat vietnamezen. Mijn maniakale rijstijl was echter niet afdoende om de vietnamezen af te schudden. Bij Happy tours de operator ingelicht voor mijn busticket naar Dalat (1ste stop op mijn open ticket)

's ochtends in de bus was het even schrikken. De japanse praatmaniak Mei zat bij me in de bus. Even dacht ik aan uitstappen, maar het sluiten van mijn ogen was blijkbaar afdoende om de woordenwaterval af te stoppen. Een australisch stel voor me was de lul. Bij de koffiepauze (ze hebben overigens heerlijke koffie in nam) kwam Mei weer eens naast me zitten. Ik vertrelde haar over mijn plannen om misschien naar Mexico toe te gaan. Volgens haar was het niet zo'n goed idee want er verdwenen mensen in Mexico. En geen individuen, nee hele bussen met mensen !!. Ik antwoorde daarop dat overal mensen kunnen verdwijnen en dat zoiets mij er niet van weerhoud om een land te bezoeken. Volgens haar "didn't I get the point". Ignore modus aan en op naar Dalat.

Dalat ligt op zo'n 1500 meter hoogte en het is er daardoor het hele jaar bijzonder koel (max 25c). Ze noemen het ook wel eternal spring. Vanwege het onaangetaste is er nog veel van de franse invloeden terug te vinden. Voor de vietnamezen zelf is het een van de populairste vakantie en huwelijksreis bestemmingen (samen met Nha trang). Na die maanden van hitte moest ik behoorlijk wennen aan de kou. Ik had helemaal geen trui of lange broek bij me en dat is aardig hard nodig in Dalat.

Op straat word je continue lastig gevallen door nors uitziende bikers die zichzelf "easy riders" noemen. Je kunt met ze gaan toeren voor het luttele bedrag van 50$ (!!) per dag. De meeste mensen vinden ze helemaal geweldig, maar zelfs als je in een restaurant even rustig zit te eten komen ze ongevraagd aanschuiven om vervolgens een bult recommendations en foto's voor je neer te gooien. Ik was niet bepaald gecharmeerd van deze iri riders.

Met een knakker van het hotel in Dalat ging ik de volgende dag een tour doen. We begonnen met een tempel waar heel wat vietnamese meisjes met me op de foto wilde (velly tall man !). 2 watervallen (waarvan 1 met de vietnamese manneke pis), Chicken village (met een gigantische betonnen kip), de Dragon Pagoda (tempel met hoe kan het ook anders een draak), Crazy house (maf huis met themakamers die voor woekerbedragen verhuurd worden), het oude franse treinstation en De Dalat Eiffeltoren later stopte we bij een klooster... .

Bij de Dragon pagoda

De man die hier woont noemen ze de crazy monk. Hij heeft meer dan 100.000 schilderijen gemaakt en een zooi standbeelden. Hij begroette me met een vrolijke lach en vroeg waar ik vandaan kwam, daarna nam hij me van boven tot onder op en dacht dat ik een strong man was. Daarop vroeg hij of ik even een standbeeld van 50 kilo op een houtblok voor em wilde slepen !. De man was inderdaad crazy. Ik kreeg het voor elkaar om het beeld op het houtblok te slepen. De monk drukte een hamer en beitel in m'n hand en vroeg of ik het hoofd van het beeld af wilde beitelen. 45 minuten hakwerk later viel het hoofd onder luid gejuich van de monk op de grond. De filmpjes en foto's moest ik vervolgens even op 1 van zijn 3 (!!) pc's zetten. De mafkees is namelijk zo'n beetje de rijkste man van Dalat. (De meeste schilderijtjes van hem gaan voor zo'n 15$ over de toonbank en doe dat maar eens x 100.000) Even later kwam er een ander groepje binnen gelopen die werden door de monk ook gelijk aan het werk gezet. Grappig om te zien: 2 australiers die een beeld van 100 kilo door een tuin heen slepen.

De volgende dag ging ik met de bus vanuit het koude Dalat richting het zonnige strand van Nha trang. Ditmaal zonder mijn japanse vriendin.

To be continued...

Vietnam part 2

Een relatief kort busritje van 3 uur bracht ons naar het beach resort bij uitstek in Vietnam : Nha Trang. Ik had na weken steden en jungle wel weer eens een keertje zin in wat zon, zee en zaufen. Nha Trang is ook populair bij de vietnamezen zelf en daarom zijn de prijzen ook wat hoger dan in de andere steden.

Omdat ik geen zin heb om in een commissiehotel te gaan zitten, ren ik gelijk vanuit de bus de hoek om naar een hotel wat me door iemand anders aanbevolen was; het Blue Star hotel. Als ik mn spullen in de kamer heb gedumpt en naar de receptie loop zie ik mijn hele bus inclusief backpackers voor de deur staan en de chauffeur roept iets onverstaanbaars tegen de receptioniste. Hij wilde natuurlijk commissie voor mij (wat hij niet kreeg ).

Behalve het mooie strand is Nha Trang ook bekend vanwege de vele duikscholen. Je kunt hier heel goedkoop je Padi open water of een ander level halen. Na wat rondvraag kwam ik uiteindelijk terecht bij octopus diving, een duikschool met vriendelijk personeel (voornamelijk australiers). Na het betalen van 200$ voor een 3 daagse Padi open water cursus kreeg ik gelijk een stapel boeken mee om te gaan studeren.

Na 1 dag flink studeren moest ik om 8 uur bij de duikschool verschijnen. Daar zou ik mijn instructeur en mede cursusgenoten ontmoeten. Ik was er als eerste en ik stond wel een beetje vreemd te kijken toen mijn instructeur zich voorstelde Simons the name in een flits zag ik tussen de vele tattoos een groot hakenkruis en een SS teken. Half zn mond stond vol met gouden tanden. Wat voor een figuur heb ik nou weer als instructeur !!.

Even later liepen de andere cursusgenoten naar binnen. Vanessa, een zwitsere van 26 die samen met haar vriend op vakantie was voor 3 weken en voor een grote bank werkt en Sean, een Australier van 32 die getrouwd is met een vietnamese en die voor Asia Squad werkt in Melbourne. Voor die baan moest hij vietnamees leren en daar ontmoette hij zijn (prachtige) vrouw.

Na wat vragenlijsten ging om 2 uur s middags the gang richting een 4 sterren resort om daar in het zwembad de uitrusting leren te gebruiken. Eerst moeten we 20 lengtes zwemmen en 10 minuten floaten. Daarna begint het echte werk. Het is wel vreemd om de eerste keer onderwater adem te halen. Je raakt lichtelijk in paniek de eerste paar seconden, maar na een uur of 4 oefeningen doen krijg je de smaak te pakken. Het enige probleem is dat mijn kaalgeschoren schedel lichtelijk begint aan te blakeren .

Op dag 2 kan het echte werk beginnen. Met een van de vele boten zetten we koers richting een eilandje een uur varen van de kust. Helaas is het zicht niet zo goed vanwege een orkaan in de buurt van de fillipijnen. Door dynamite fishing is ook het meeste hardkoraal afgestorven. Zonde natuurlijk, maar er is nog genoeg te zien. Op mijn eerste duik zie Clownfish (die uit Nemo ja ), Trumpetfish (langwerpig) en Cuttle Fish (verander van kleur). Het meest interessante vind ik eigenlijk de zeeegels die gevaarlijk tussen het zachte koraal liggen. Duiken is een geweldige sport en ik ben er gelijk helemaal aan verslaaft. Enig probleem wat ik heb is dat ik mn lucht te snel verbruik (2 x zo snel als Vanessa !) Ik adem te vlug en zwem te snel. Op de laatste duik zat mijn verbruik nog maar iets boven dat van de zwitserse. Sean kreeg nog een close encounter met een Clownfish die zn kinderen probeerde te beschermen en voor zn masker heen en weer zwom. Ik had een parasitaire vis aan mn pak hangen die normaal met haaien meezwemt !. Dat werd me achteraf pas verteld ik zag hem zelf niet.

duikertje blub blub

Na een laatste examen van 50 vragen te hebben gemaakt waren we allemaal Padi open water diver. Op naar The great barrier reef !.

Om ons succes te vieren spraken we s avonds af in de Guave bar, daarna zouden we naar The sailing club gaan om Portugal Nederland te kijken. Instructeur Simon vertelde dat hij vroeger toen hij in Swindon woonde een skinhead was en alles haatte wat niet blank was. Hij had zelf een duitse adelaar op zn borstkas staan. Hij had er nu spijt van en wilde alles zwart laten tattoeeren. Daar was hij nu voor aan het sparen. Volgens hem gaven de vietnamezen er weinig om, maar er waren natuurlijk geregeld opmerkingen van westerlingen.

Na het jammerlijke verlies van Ha lan tegen Portugal probeerde ik naar huis te komen. Helaas was heel de stoep bezaaid met hoertjes die allemaal aan je zitten. Suckie, fuckie sir !. Als de weerlicht achter op een motobike gesprongen en terug gegaan naar het hotel. Zelfs daar werd ik nog gegrepen door 2 hoertjes. Ik ga ook eens een keer laat op stap zeg !. Snel het hotel in gegaan en gaan pitten. De volgende dag zou ik de nachtbus nemen naar Hoi an.

Hoi an is het kledingmekka van zuid-oost Azie. De meeste mensen (en voornamelijk vrouwen ) komen om hier goedkoop goede kwaliteit kleren te laten maken. In de eindeloos doorratelende naaiateliers vliegen binnen enkele uren de meest uiteenlopende kledingstukken naar buiten. Van jurken en complete kostuums tot schoenen en kopieen van westerse kleding (inclusief de opdrukken) Ik had helaas geen ruimte meer in mn bagage dus ik moest wat interessante aanbiedingen afslaan.

Ik besloot een dagtripje te gaan doen naar de My Son tempels (spreek uit als : Mie Son). De My Son tempels zijn gebouwd door het Champa volk in een latere periode dan Angkor in Cambodja. Helaas is er weinig over van de tempels omdat de amerikanen het grotendeels verwoest hebben in de oorlog omdat er vietcong strijders verborgen zaten. Na een brief van een franse archeoloog aan de amerikaanse president zijn de bombardementen stopgezet. Veel te laat helaas.

Een stel engelsen spreekt me aan op de wonden op mn benen en vragen zich af of het van bloedzuigers is of van honden. Dankzij de vele muggenbulten die ik op Ko Chang heb opgelopen, het krabben aan die bulten en de griep hebben bacterien de kans gekregen om de wonden te infecteren en groter te maken. Ik keek eens goed en het zag er inderdaad niet uit. Grote wonden met pus en etter 1 van de engelsen was een dokter en waarschuwde me dat dit door zou kunnen dringen tot op het bot als ik niet snel antibiotica ging halen. De volgende dag ging ik dan ook gelijk naar Hue een plaats ten noorden van Danang om medische hulp te zoeken.

In Hue kwam ik bij een ziekenhuis terecht wat er werkelijk uitzag als een slagerij. Overal bloed en mensen die open lagen of bepaalde lichaamsdelen miste. Ik voelde me maar een aansteller toen ik dat zag, maar ik werd gelijk naar voren gehaald in de rij door een vriendelijke vietnamese verpleegster die nogal zorgelijk naar mn benen keek. Na het grondig schoonmaken van alle wonden kreeg ik een lading medicijnen mee waarvan een olifant 1 maand stoned is. Als het binnen 1 week niet weg was moest ik terug gaan naar een ziekenhuis. Ik werd behoorlijk vrolijk van de pillen, maar het spul sloeg wel aan. Na 2 dagen waren alle onstekingen weg.

Terug naar Hue. Hue is bekend vanwege haar ligging dicht tegen de De Militarized Zone tussen het voormalige Noord en Zuid Vietnam. Ondanks de fikse gevechten is er veel moois bewaard gebleven zoals de citadel, tomb le tuc, diverse pagodas etc. Zeker de moeite waard om een paar dagen te blijven.

Luie visser

Op een uurtje of 2 rijden van Hue begint de DMZ, omdat ik toch wel eens een kijkje wil nemen boek ik een dagtour die ons langs Razorback hill, Khe san arme base (hier waren de zwaarste gevechten in de oorlog), De Ho Chi Minh trail, een hill tribe village, de oude grens en een tunnelscomplex voert. Vooral de vele amerikanen waren onder de indruk van Khe san army base, omdat er van iederen wel een bekende gevochten had en gewond geraakt is of gedood.

De aanval van de NVA op Khe san army base in 1968 kostte het leven aan circa 500 amerikanen en 10.000 noord-vietnamezen. Een aantal invaliden verkoopt op het terrein (wat nu grotendeels koffieplantage is) nog medailles en dog tags die ze gevonden hebben in de modder. Slechts een museum, een tank en wat helicopters zijn bewijs van wat er gebeurd is.

Na een lange dag DMZ kom ik terug in Hue en ga naar een internet cafe, als ik aan reisverslag Thailand zit te typen gaat er buiten een oude dikke duitser bijna op de vuist met een paar vietnamezen. Hij heeft heel het toilet onder gekost en de vietnamezen wilde 10.000 dong (1$) voor het schoonmaken van het toilet. De duitser wilde echter helemaal niks betalen. Ik moest met mn 1.92 even ingrijpen om escalatie te voorkomen. Na de komst van de politie koos de duitser toch maar eieren voor zn geld.

Wederom een nachtbus zou me een paar uur later naar Hanoi brengen. Als lange nederlander kun je het behoorlijk krap krijgen in zon bus. Vooral als je denkt een dubbele zitplaats te hebben en ze om 3 uur s nachts nog even 20 vietnamezen extra in de bus proppen terwijl er maar 8 plaatsen beschikbaar zijn. Even later zitten er 2 vietnamen naast me waarvan 1 kind wat me de hele nacht zit te schoppen. Daar gaat mn kans op een goede nachtrust. Gelukkig moet dit dynamische duo er 2 uur voor Hanoi uit en kan ik nog even de ogen dichtknijpen. Als een slappe vaatdoek rol ik om 8 uur die morgen uit de bus. Vervolgens ren ik voor de de andere backpackers het Youth Hotel in om de beste kamer (en laatste !) kamer te pakken. Na een frans stokbrood val ik op bed om wat uurtjes slaap goed te maken. Geen nachtbussen meer voor mij !.

We zijn er ! Hanoi, de hoofstad van Vietnam en het voormalig communistisch bolwerk van ome Ho. Je merkt wel een beetje een mentaleitsverschil met het zuiden. Mensen zijn hier niet zo vriendelijk als in het zuiden, tenzij je wat langer met ze praat. Na een uurtje worden ze wel wat losser en echt vriendelijk, maar in het begin heb je niet echt het idee dat ze westerlingen (kapilisten)mogen.

In het Youth hotel regel ik een visum voor Laos en een buskaartje naar Vientiane (de hoofdstad van Laos). Ook koop ik een kaartje voor een minivan die een tour doet langs het befaamde Ho Chi Minh Mausoleum, museums en wat andere bezienswaardigheden.

Het Ho Chi Minh Mausoleum is enkele maanden per jaar gesloten omdat Ome Ho opgeknapt moet worden in Rusland. Netjes gekleed, zonder pet oid word je in een lange rij door het mausoleum heengeloodst. En daar ligt de vietnamese godfather als een eftelingpop in zn glazen kist (Ho Chi Minh wilde overigens gecremeerd worden).

Kami @ mausoleum

Het ethnic museum was niet echt interessant. Het is eigenlijk best vaag dat ik in Nederland nooit een museum bezoek, maar als je op reis bent wil je gelijk als die museums gehad hebben. Sommige zijn wel ok, maar andere doodsaai. Een tempelcomplex ter ere van confusius was een van de leukere dingen op de trip. Ik kreeg een mooie sombrero op mn kale knikker en mocht meedansen met de lokale dansgroep. Als laatste stond een meer op het programma waar naar eigen zeggen van de hanoiers (?) een 400 jaar oude schildpad rondzwemt. Dat zou het mannetje moeten zijn, want in 1968 hebben ze het meer dan 2 meter lange vrouwtje dood uit water gevist en net als ome Ho opgezet in een glazen kisten in een pagoda.

Klapperdeklap

Helaas had ik te weinig tijd om de echte mooie dingen in Noord-Vietnam (Sapa / Halong bay) te bezoeken. Ik had zelfs maar een dag of 10 voor Laos en ik was al 3 weken in Vietnam. Tsja je moet keuzes maken in het leven . Ik dacht op de laatste van mijn 3 dagen Hanoi nog even het airforce museum te kunnen bezoeken om een foto van mezelf te laten maken in een russische MIG. Helaas bleek op die dag alleen het geweldige ethnic museum open te zijn. Dus nog maar even wat cds en dvds ingeslagen.

Pas trouwens op met geld in Vietnam. Ik wilde US dollars opnemen bij een bank maar ze mogen alleen dong uitgeven. Ik moest dus eerst pinnen en vervolgens wisselen naar dollars (bij een reisbureau) wat natuurlijk weer het nodige kost.

Had ik gezegd dat ik de laatste nachtbus had gehad ?. Dan was ik de 24 uurs bus naar Vientiane vergeten. Voor 30$ mocht ik deze hellride meemaken. Achteraf bleek ik gruwelijk getild te zijn door mijn hotel omdat de meeste mensen op de bus maar 13 of 17 $ hadden betaald. Eigen schuld dikke bult. Het record voor deze rit staat overigens op 56 uur. Dus je mag in je handjes klappen als je er binnen 24 uur bent. En het begon goed...

Next up: Laos

Laos

We waren nog geen 15 kilometer buiten Hanoi of onze super deluxe touringcar stond al stil met motorpech. Na 2 uur beuken met een hamer op het motorblok door de chauffeur begon de gemotoriseerde schaftkeet weer teken van leven te geven. Naast me in de bus zat Iwan, een tot duitser genaturaliseerde rus die ook 1 jaartje op pad was met z'n vriendin. Hij bood me 10mg Valium tabletten aan die hij in Cambodja had gekocht. Na 2 van deze (in Nederland verboden) blauwe pilletjes gingen bij mij de oogjes dicht.

Totdat de bus om 3 uur 's nachts stopte. Iwan lag in het gangpad te slapen en z'n vriendin lag boven op onze rugzakken. Het licht ging aan en we werden weer op onze plaatsen gezet omdat er een stuk of 20 grote witte zakken onder onze rugzakken gestopt werden. Ik was nogal gedesorienteerd door de Valium en besloot verder geen vraagtekens te zetten achter deze actie. Later bleek dat er op touristenbussen van alles mee gesmokkeld werd, omdat deze niet gecontroleerd worden aan de grens tussen Vietnam en Laos. Er kon van alles in zitten van Zijde tot drugs.

all a board !!... the nightbus

Door ons oponthoud buiten Hanoi kwamen we net voor 8 uur 's ochtends aan bij de grens met Laos. Eigenlijk was die stop dus prima want de grens gaat pas om 8 uur open. We konden gelijk aanschuiven in de rij bij de douane. Ik wisselde mijn laatste vietnamese dongs om in kip. Bij de douane van Laos blijkt dat ik ook opgelicht ben met mijn visa. Ik heb geen 15 dagen tourist visa gekregen, maar een onverlengbaar 7 dagen transit visa. Dit betekent dat ik binnen 7 dagen het land moet verlaten, omdat er anders een celstraf of boete wacht. Klote maar het is niet anders. Om 8:30 rammelde de bus vol smokkelwaar en touristen weer verder richting Vientiane.

Nu had ik veel verwacht qua natuur van Thailand, Cambodja en Vietnam. Tot dan was me het nogal tegengevallen. Vooral Vietnam heeft wegens ontbossing weinig mooie stukken natuur over, maar laos... Na een paar uur door heuveltjes heenrijden reed de bus over een bergweg met een uitzicht over een vallei. Bij iedereen in de bus viel z'n mond open van verbazing. Zelden hadden we zoiets moois gezien. Een rivier stroomt door een brede vallei met de groenste bomen, er steken enorme limestone rotspieken uit de grond en uit de bergwanden aan weerszijden van de vallei stromen gigantische watervallen naar beneden. De bus stopte even 10 minuten langs de kant, zodat iedereen foto's kon maken. Ik had er wel spijt van dat ik geen betere camera had meegenomen. Alle foto's die ik maakte waren maar een schim van wat ik daadwerkelijk zag.

Inderdaad is Laos qua natuur het mooiste land van zuid-oost Azie. alleen in Nepal was ik ook echt onder de indruk geweest. Met maar 5.5 miljoen inwoners op zo'n groot stuk land is het nog behoorlijk "unspoiled". Dat het maar lang zo moge blijven.

Vallei in Laos

Om 7 uur 's avonds stopte de bus in Vientiane, de hoofdstad van Laos en ik denk ook de kleinste hoofdstad in de wereld met maar 170.000 inwoners. Het is een rustige stad en er is ook vrij weinig te doen en te zien. De mensen zijn er wel erg vriendelijk en vallen je niet zoveel lastig als in Cambodja en Vietnam. Samen met Iwan en aanhang en een hongaar Gabor (die zonder 1 woord engels te spreken 1/2 jaar in australie heeft gereist ?) op zoek gegaan naar een Guesthouse. Alle onder de 8$ guesthouse zaten vol en we besloten op te splitsen. Na 2 uur rondspeuren besloot ik om in Haysoke guesthouse te blijven. Een kamer van 8$, maar wel met Airco, heet water en TV.

Na het uitpakken van de bagage samen met wat busgenoten even gaan genieten van een welverdiende Beerlao, Beer Lao is het bekenste product uit Laos en iedereen die in Laos is geweest loopt met zo'n verplicht beerlao t-shirt rond. En ik moet zeggen het lichte bier is heerlijk achterover te gooien. Omdat de bar waar we zitten om 12 uur sluit besluit ik met een meisje op haar brommertje mee te rijden naar een andere tent. Onderweg vraagt ze of ik haar "happy" wil maken ? na een vraag hoe ik haar dan happy zou moeten maken antwoordt ze giechelend. Als buitenlander is het verboden om een relatie of sex te hebben met een vrouw uit Laos tenzij je ermee getrouwd bent. Als ze je betrappen in de boette minimaal 5000$. Ik kan haar dus niet happy maken. Boos reed ze weg op haar brommer.

In de late night bar kom ik een amsterdammer tegen die via e-bay boeddha beelden verkoopt. Als ik hem op een biertje wil trakteren kom ik erachter dat ik nog maar 2 dollar op zak heb en dat een biertje in deze bar 2 dollar kost (normaal maximaal 1$ of 10.000 kip). Ik moet hem dus teleurstellen en pak na zelf een laatste biertje te hebben genuttigd de tuk tuk terug naar Haysoke.

De volgende dag onderzoek ik de mogelijkheden van mijn nog 6 daags verblijf in Laos. Ik wilde gaan proberen om via Vang Vieng en Luang Prabang naar de grens met Thailand te gaan en dan door te steken naar Chiang Mai. Aangezien ik alleen met een bootreis die 2 dagen duurde vanuit Luang Prabang naar de grens kon komen en daardoor altijd 1 dag te laat was besloot ik het toch maar niet te doen. Ook een smeekbede bij het touristenbureau leverdere niks op. Het enige wat ik kon doen was naar Vang Vieng gaan en na 3 dagen weer terugkeren naar Vientiane om vervolgens via de Friendship bridge naar Thailand te gaan.

De volgende dag hobbelde ik in een houten bus richting Vang Vieng. In de stromende regen stopte de bus 's middags in Vang Vieng. Samen met een engelsman Nikki ging ik op zoek naar een Guesthouse. Vanwege de stortbui zochten we maar niet al te ver Vang Vieng staat bekent als een feestoord. Naast de vele lig restaurants waar de hele dag dvd's van friends en de laatste blockbusters worden gedraait, kun je er ook opium roken en "magic" dingen eten en drinken (pizza's, shakes en cocktails). De bekenste tent voor dit soort doeleinden is : give pizza a chance . Behalve feesten kun je er ook aan watersport doen. Nouja watersport. Je kan met een Kano, of een tractorband de snelstromende rivier af drijven om zo nu en dan te stoppen bij een bar om een pintje te pakken of een joint te roken. In de limestone rotsen aan de andere kant van de rivier zitten ook een groot aantal grotten.

Aangezien het weer niet echt meezit blijft het de eerste dag bij dvd's kijken en bier drinken. Bij de enige pooltafel in het hele stadje loopt het storm. Op een lijst van 20 man mag je je naam neerzetten, degene die wint mag blijven spelen en de verliezer betaald 3000 kip aan de bar. Samen met wat mensen die ik ook op de bus in Vietnam tegen was gekomen er nog een gezellig avondje van gemaakt.

De volgende dag is het weer gelukkig opgeklaard. Samen met Alex een sloveen huren we een bootje om ons naar een grot aan de andere kant van de rivier te brengen, omdat ik nu redelijk bedachtzaam ben op oplichting krijg ik het voor elkaar om ons niet voor 40.000, maar voor 30.000 kip heen en weer te brengen. Tegen de stroming in duurt het een eeuwigheid voordat we bij de oever zijn. Onderweg komen er diverse tubers en kanoers naar beneden. Eenmaal aangekomen bij de grot blijkt deze onder water te staan en je kunt er alleen in zwemmen. Alex heeft geen zin om een nat pak te halen en ik besluit om in m'n onderbroek de grot in te zwemmen. ik voel dingen langs m'n been glibberen en halverwege de grot is de stroming zo sterk dat ik geen meter meer vooruit kom. Alex en een israelier trekken me uit het water.

Kami de grotzwemmer

De israelier verteld me met een grote grijns dat hij 4000 kip heeft betaald voor dezelfde boot (wel verd*mme!!(&$@, alweer getild). Ik zeg verder maar niks en loop met alex terug naar de boot. Stroomafwaarts zijn we zo weer bij ons beginpunt. Ik vertel de man van de boot dat ik geen 30.000 maar 20.000 kip wil betalen. Ook krijg ik het voor elkaar om 2 meisjes die staan te wachten voor 20.000 kip naar de andere kant te brengen.

Met alex spreek ik af om de volgende dag een kanotripje te doen. Na een aantal beerlao eindig ik weer in het poolcafe. Ik kom de israelier tegen die me verteld dat de boot geen 4000 maar 40.000 kip was... kuch Rond een uur of 1 's nachts walst Alex ladderzat het poolcafe binnen (hij had naar bleek later 3 flessen whiskey op) en begon de namen uit te vegen op de lijst en viel vervolgens over de pooltafel heen. Voordat de boel uit de hand liep heb ik em samen met iemand anders terug gebracht naar z'n guesthouse en hem een fles water gegeven. Zelf begon ik honger te krijgen en nam een pizzapunt.

Wat er op deze pizza weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik 1 1/2 dag later totallos wakker word op m'n hotelkamer. Nog net op tijd check ik uit om de bus terug te pakken naar Vientiane. Wat is er in vredesnaam gebeurd die dag ?? ik had wel meer verhalen gehoord over mensen die dagenlang van de kaart waren na het eten van special pizzas. In ieder geval leef ik nog en heb ik al m'n spullen nog en besluit het voorval maar te vergeten. Ik vroeg me wel af hoe het met Alex was afgelopen en dat ik niet op was komen dagen voor de kanotrip. 's avonds check ik weer in in Haysoke.

Cultuurhal in Vientiane

Mijn laatste avond in Laos besluit ik maar niet meer te drinken, maar om maar eens een fruit salade te gaan eten. Tot mijn verbazing tref ik in het restaurant de 3 ieren die ik 1 maand eerder op de Mekong delta tour ook al had ontmoet. Samen besluiten we nog 1 biertje te pakken, omdat de ieren wel in zijn voor een feestje willen ze na 12'en nog verder drinken. De barvrouw legt uit dat alles in Vientiane om middernacht dicht moet. Ik begon me af te vragen in welke bar ik dan was geeindigt een week daarvoor. Iemand anders legde ons uit dat dat de police bar was. Je moest dubbel betalen voor elke drankje omdat de helft naar de politie ging. Dat verklaarde ook de 2$ voor het biertje. De ieren besluiten naar de police bar te gaan, we wisselen e-mail adressen uit en spreken af om elkaar te ontmoeten in sydney. Ze gaan namelijk net als ik een paar maandjes werken in Australie.

Laos is een land waar ik zeker nog een keer terug ga komen, maar dan voor een paar weken. Ik heb nu slechts een glimps gezien van al de mooie natuur en de vriendelijke mensen.

Om 9 uur de volgende dag pak ik de bus naar de friendship bridge om uiteindelijk na bijna 2 maanden weer terug te keren in Thailand. Bij de grens raak ik in gesprek met Steven, een voormalig politieagent uit Manchester van 52 jaar die samen met zijn 30 jaar jongere thaise vriendin in Khong Kaen woont. Hij biedt me een lift aan...