Wereldreis Kamigot Thailand

Thailand (vanaf 28 Mei 2004)

Geen slurf maar een trap werd aan het vliegtuig gezet toen we aankwamen in Bangkok. Op het moment dat ik die trap afliep dacht ik dat de piloot een domme fout had gemaakt en de motor aan had laten staan zo warm was het. Het bleek de normale temperatuur te zijn Bangkok. Wat een verschrikkelijke hitte !!

Na het oppikken van m'n rugzak stapte ik vol goede moed op het eerste beste money changer af om erachter te komen dat ze van mijn 5000 nepalese rupees (toch zo'n 50 euro) niet gediend waren. Ook alle andere money changers hadden geen behoefte aan nepalese rupees (die ik tot op de dag van vandaag nog heb).

Samen met mijn nieuwe israelische kameraad Matan zetten we in de aircon bus aan richting Khao san road; het backpackers walhalla van Thailand. Na wat gevogel komen we terecht in Peachy guest house waar we voor 120 Baht een aircon room hebben. Na het ditchen van de bagage besluiten we om de buurt maar eens te gaan verkennen. Khao san road is een mix van restaurants, bars, disco's, straatverkopers, prostituees en tuk tuk chauffeurs, maar eerlijk is eerlijk het is er altijd feest

Vanwege mijn salade maagproblemen ben ik al na 1 Heineken import zo zat als een pin. Ik heb veelvuldig wat sprintjes moeten trekken naar het toilet in Gulliver's tavern. In die tenten maak je ook gelijk kennis met hordes Thaise meisjes, die een allemaal 1 of meer westerse vriendjes willen. Het leuke is dat zelfs al begin je een verhaal over diverse soorten stopverf of over de haardracht van Jan Peter Balkenende, ze blijven altijd naar je lachen . Je kunt ze geen hoeren noemen. Ze willen gewoon met je rondhangen en dat jij hun drankjes etc. betaald. Misschien een soort verdekte prostitutie dan.

Onderweg terug naar ons hotel worden we gelijk aangerand door een stel omgebouwde dames. Mijn roommate heeft echter dankzij de grote hoeveelheid alcohol die hij genuttigd heeft ook een oogafwijking gekregen en staat met 1 van de "dames" te zoenen. Ik trok hem los van de stevige greep... De volgende morgen wist hij natuurlijk niks meer.

Na wat getob over wat te doen in Thailand wist Matan me te overtuigen om naar Ko Chang te gaan. Ko Chang is het op 1 na grootste eiland in Thailand (na Phuket) en nog niet zo verziekt door het toerisme (zo werd mij verteld). Zo gezegd zo gedigiedaan kochten we 2 buskaartjes naar Ko chang waar Matan zelf eerder een ticket had gekocht naar Tokio. Matan ging de 10de naar Tokio om daar voor een israeli sieraden etc. te gaan verkopen op festivals, iets wat veel israeli's doen om geld bij elkaar te sprokkelen om Japan te verkennen.

Omdat ik geen zin had om weer met diezelfde zware rugzak rond te lopen kocht ik een nieuwe rugzak + wat t-shirts en korte broeken om de komende tijd mee vooruit te kunnen in thailand. M'n zware pack dumpte ik bij The traveller's connection.

Omdat mijn maagklachten nagenoeg verdwenen waren besloten we om die avond om maar eens flink de beest uit te gaan hangen op Khao san road. In The irish pub speelde een prima rockband (covers van guns 'n roses, linkin park, ugly kid joe, blink 182 etc.). Gelukkig rook ik niet meer want in Thailand is het sinds kort verboden om in ruimtes met airco te roken (niet dat iedereen zich daar aan houdt) en de meeste leuke tenten hebben airco. Om 5 uur (alles is normaal dicht om 2 uur, maar sommige tenten schenken wat langer) kwamen we redelijk beschonken terug in ons hotel en om 8 uur zou onze bus vertrekken richting Ko Chang.

Ik had natuurlijk weer de beste plaats in de minibus. Met m'n achterste op een of andere metalen pin de airco recht op m'n noten blazend 7 uur lang uitkaterend in een bus hangen. Onderweg werden we getrakteerd op een goede portie thaise smartlappen

Na een boottocht van 1 uur waren we dan eindelijk op Ko chang. Ko chang is ongeveer 50km2 en heeft pas sinds 2001 een volledig geasfalteerde weg rondom het eiland. Het is voornamelijk begroeid met regenwoud. Een ander eilandje in de buurt draagt de nogal opwindende nam Ko kut . De grootste plaats op Ko Chang is White sands beach. Dat zou onze stek worden voor de komende tijd. Volgens de lonely planet zou er geen enkele ATM aanwezig zijn op het eiland, maar het stond er werkelijk vol mee.

Als er 1 volk berucht is voor onderhandelen en zo goedkoop mogelijk proberen te reizen dan zijn het wel de israeliers. Frustrerend was het dan ook voor Matan om steeds te horen te krijgen dat er niets te onderhandelen viel over de bungalowprijzen en dat de prijzen gewoon vast waren. Samen met David (een aussie) en Neil (een kiwi) kwamen we terecht bij Tantawan bungalows. Schone bungalows aan het strand met een goed restaurant/bar en een live band.

Na wederom een avondje zuipen en kletsen besloten we op dag om een zooi scooters te huren. De scooters in Thailand zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Een honda automaat gaat hier al snel 110 kmph. zonnebrilletje op tegen de vliegen en gassen maar . In de eerste de beste bocht gaat Matan op z'n plaat. Na 20 meter doorglijden komt hij tegen een boom tot stilstand. Hij geeft de schuld maar aan het materiaal (David zag hoe hij alleen de frontbrake gebruikte in de scherpe bocht) en ging gelijk terug naar de scooterverhuur om het duivelse apparaat terug te brengen.

Samen met David ben ik toen maar doorgereden naar een waterval waar we nog even wat gevaarlijke stunts hebben uitgehaald De thais zijn overigens wel consequent in het afzetten van buitenlanders. De buitenlanders mochten 200 baht betalen en de thais 20 baht (stond in het thais bij entree bij de waterval maar welke buitenlander kan dat lezen ?).

Eenmaal terug bij Tantawan mocht het klagen van Matan aanhoren die 500 Baht moest betalen voor de schade aan de kap van de scooter. Later zou echter blijken dat de scooter van iemand anders was die tegen mij kwam klagen dat hij nog meer geld wilde. Oppassen met scooters huren, want ze zijn niet verzekerd !.

Ondanks het wat mindere weer was het prima relaxen op Ko Chang. Vooral de Thaise massage is een aanrader. 1 uur lang lijkt het alsof die kleine vrouwtjes je spieren uit elkaar trekken en helemaal zonder pijn is het niet, maar uiteindelijk werkt het heel ontspannend.

Inmiddels had ik besloten om niet verder te gaan kijken in Thailand, maar om een trip te maken naar Cambodja, Vietnam en Laos. Het weer in Thailand was gewoon te slecht om er optimaal van te kunnen genieten.

En toen ging het mis... Het was Full moon party bij de KC bar. Dat mochten we natuurlijk niet missen. De biertjes, baco's en punch gingen er goed in en ik kwam in gesprek met wat engelsen die dezelfde plannen hadden als ik. Het verbond was snel gesloten en ik zou met hun mee gaan. Matan was al vroeg naar huis gegaan en om een uur of 2 vond ik het ook wel weer welletjes. Ik voelde me eigenlijk niet al te best.

De volgende morgen (middag) vertelde Matan me dat ik de hele nacht had liggen praten in het Nederlands, engels en duits (!!). Ik leek volgens hem een gespleten persoon met allemaal verschillende stemmen . Gedurende de dag werd ik eigenlijk alleen maar zieker. De volgende dag ging Matan terug naar Bangkok vanwege zijn vlucht naar Tokio. Na hem uitgezwaaid te hebben dook ik weer terug in bed.

Ik heb eigenlijk 1 week lang alleen maar ziek in bed gelegen, soms wat gegeten en wat gelezen, maar vooral geslapen. Gelukkig werd er goed voor me gezorgd door Katherine (een engels meisje die in de bar werkte) en Joachim en Tina (een deens stel). In het restaurant/bar hoefde je in ieder geval niet vervelen. De geweldige band ging zich te buiten aan gigantische hoeveelheden whiskey/soda (vanaf 9 uur 's ochtends) en begonnen met de dag slechter te spelen gelukkig kon je als gast zelf ook de instrumenten bespelen.

Vooral grappig was het verhaal van Sean een ier die samen met z'n zusjes op vakantie was. Na een paar uur drinken was hij zo zat dat hij met een nog al vlezig canadees meisje haar bungalow (nummer 15) in dook. Even later liep een amerikaan de bar binnen die vroeg of er nog een biertje te halen viel. Waarop de nog aanwezige gasten hem erop wezen dat er in bungalow 15 nog wel een koud kratje stond. Vervolgens gingen Sean en de amerikaan op de vuist. Sean won en de amerikaan vluchtte. Later die nacht is de amerikaan terug gekeerd om "wraak" te nemen en heeft over alle tafels van het restaurant heen staan pissen.

Alhoewel ik me nog lang geen 100% voelde moest er wat gebeuren. Ik had geen zin meer om in Thailand te blijven en nam de boot terug naar het vasteland. Op de boot kwam ik een nederlander tegen die al 3 jaar in Thailand woonde. Hij boodt me aan om me af te zetten in Trat, Trat is een handelsdorp vlakbij de grens met Cambodja.. Erg aardig van em want het was vanaf de boot toch 25KM naar Trat. Uit dank heb ik em getrakteerd op een goede bak noodles op de markt in Trat.

De volgende morgen nam ik de bus naar Cambodja. Op naar de 3de bestemming op mijn reis...

tot zover Thailand, maar ik kom terug !

Cambodja

Waar was ik gebleven ? Yes ik was vroeg in de ochtend met de minibus vertrokken vanuit Trat naar de grens tussen Thailand en Cambodja.

Een amerikaan Richie die ik in Nepal tegenkwam wist me te vertellen dat Cambodja een land is voor mensen met een Dark Soul . Mensen met een slecht geweten hadden het er volgens hem het beste naar hun zin. Alles is namelijk te koop in cambodja, van wapens en drugs tot vrouwen en kinderen.

Zo erg kon het toch niet zijn ?

Via Hat lek in Thailand kwam ik bij de douane in Cambodja terecht. Gelijk stonden er een man of 5 aan me te trekken of ik een motobike of een taxi wilde. Ik besloot om met de meest behulpzame mee te gaan die me meehielp met het invullen van de papieren aan de grens.

Ik had al diverse verhalen gehoord over de andere grensovergang bij Poipet waar kinderen een dode kat zaten te aaien, bedelaars zonder armen en benen en andere ellende. Krong Koh Kong was een nog erger hellegat dan ik gevreesd had. Alles in dat plaatsje heeft gewoon een duistere en onfrisse sfeer. Mensen wezen naar jonge meisjes met de vraag of ik interesse had. Te ziek voor woorden gewoon.

De motorbike driver probeerde om mij in een of ander hotel te proppen omdat er geen bussen meer naar Phnom Penh of Sihanoukville toe gingen die dag. Omdat ik geen zin had om ook maar 1 minuut langer in dat slijkhol te zitten besloot ik een gedeelde taxi te nemen naar Phnom Penh voor 20$. Even later werd ik met 5 cambodjanen en 1 taxichauffeur in een Toyota camry gepropt.

Over een rood bruine modderweg met aardig wat kuilen ging de 7 uur durende rit richting de hoofdstad. Nu is Cambodja berucht om zn landmijnen en leek wel of de weg hier een slachtoffer van was geworden. Soms werd deze geweldige weg even onderbroken door een riviertje die je over moest steken met een veerpont wat bestond uit een aantal samenbonden olievaten, een zooi planken en een traktormotor. Na nog even 3 kippen overreden te hebben stopte de taxi om 7 uur s avonds in Phnom Penh, central market.

De taxichauffer weigerde om mij af te zetten bij het guesthouse van mijn keuze (Narin 2). Hij had natuurlijk een veeeel beter en goedkoper alternatief. Ehm ja sure Ik stapte uit en betaalde hem 2 dollar minder om vervolgens een motobiker mij naar Narin 2 te laten brengen.

Narin 2 is een prima guesthouse. Kamers met tv, warm water en fan voor 4$. Vanuit het guesthouse kun je ook goedkope bustickets en visas regelen of motobikes en fietsen huren. Ook het eten was er prima. Gelijk een visaregeling voor Vietnam aangevraagd en busticket gekocht.

Na het avondeten kreeg ik een wel heel eigenaardige menukaart voorgeschoteld shooting range getiteld. Met een keuze uit diverse smaken machinegeweren, handpistolen, shotguns en zelfs handgranaten !. Ik had al vernomen dat sommige zieke geesten zelfs op kippen of koeien schieten. Ook kregen 2 engelsen een tank aangeboden voor 100$ !.

Cambodja is natuurlijk berucht vanwege de Rode Khmer tijd en de jarenlange burgeroorlog die tot op de dag van vandaag nog zn slachtoffers eist (zie landmijnen). Een aantal getuigenissen van die verschrikkelijke tijd zijn te vinden in de vorm van The killing fields en de Tuol sleng museum.

Op dag 2 in PP met 2 engelse meiden een minibus gehuurd en naar The Killing fields gereden. Het landschap verraadt eigenlijk niets van wat voor taferelen zich hier hebben afgespeeld. Een monument met daarin 8000 schedels, gerangschikt op sexe en leeftijd is opbouwd ter nagedachtenis. Ongeveer 17.000 mensen zijn vermoord op die plaats. Vaak met een knuppel om kogels uit te sparen !.

skulls

Het Tuol Sleng museum (s-21 prison) geeft een iets betere indruk van wat er gebeurd is. Een videofilm met interviews en verhalen van een cipier en van 1 van de 7 overlevenden. Overal hangen fotos van alle mannen, vrouwen en kinderen die allemaal in s-21 hebben gezeten en uiteindelijk zijn vermoord op The Killing Fields. Je wordt er stil van

s-21 prison

Gelukkig zijn er in Phnom Penh ook nog leuke dingen te doen in moviestreet kun je onder het genot van een drankje in je eigen kamer met grote bank en airco een film naar keuze bekijken.

De volgende ochtend met een motorbike naar een militaire basis gereden. Als nederlander heb je natuurlijk weinig kans om eens een keertje te schieten en ik had als counterstrike fanaat toch wel even de behoefte om met een AK-47 te schieten (30 kogels - 20$). Een oorverdovende ervaring kan ik je wel vertellen (zelfs met oordoppen). De Kalashnikov geeft aardig wat terugslag. Het doelwit (een poster van een bankrover) heb ik doorzeeft van zon 50 meter afstand . Na een blikje cola kreeg ik ook nog een handgranaat of pistol aangeboden, maar daar had ik geen behoefte aan.

s middags nog een bezoekje gebracht aan het koninklijke paleis en the silver pagoda. De grootse attractie was ikzelf toen ik vakkundig een bak noodles naar binnen aan het werken was bij een lokale vreetschuur. De cambodjanen vonden het blijkbaar enorm interessant om een hollandse reus met chopsticks te zien worstelen.

De meeste mensen bezoeken Cambodja niet vanwege het schieten of the killing fields, maar vanwege het beroemde Angkor, een gigantisch groot gebied met tempelcomplexen van soms meer dan 1000 jaar oud. Ook bekend van de film Tombraider. Dat was dan ook mijn bestemming voor de volgende dag. Na een 6 uur durende busrit over een voor cambodjaanse begrippen perfecte weg kwamen we aan in Siem Riep. Siem Riep ligt naast de Angkor tempels en volledig volgebouwd met hotels in alle soorten en maten.

Stoned

Je kunt je op verschillende manieren laten vervoeren tussen de tempels. Fietsen, motobikes, busjes, taxis en zelfs olifanten. Ikzelf had voor 6$ per dag een prive chauffeur ingehuurd

Na het aanschaffen van een 3 day pass kon het avontuur beginnen. De bekenste bouwwerken zijn Angkor Wat, Angkor Thom en Ta Prohm. Persoonlijk vond ik Angkor Wat erg indrukwekkend, maar veel te druk. Bij de beklimming van de hoogste toren van het complex stond een chinees heftig te gebaren en te roepen dat het not such a smart idea ! was om die stijle trap op te klauteren. Hij wist natuurlijk niks af van mijn himalaya ervaring en ik zwaaide vriendelijk naar hem toen ik boven was.

Dikke boom

Ta Prohm is eigenlijk de mooiste tempel. Bijna volledig overgroeid door gigantische bomen. Je moet het zelf zien om het te ervaren. Een oud kereltje staat de hele dag de vloer te bezemen. Ditzelfde mannetje staat ook op de cover van het lonely planet guidebook en heeft een aardig handeltje opgezet in souvenirs .

Bij het eten van een bordje fried rice bij een van de tempels krijg ik als extratje een kakkerlak in mn eten. Ik zie het meegebakken beestje pas als hem al half heb opgegeten. Een onaangename verrassing dus

Na 3 dagen Angkor ging ik over dezelfde weg terug naar Phnom Penh waar inmiddels mijn paspoort klaar zou liggen met een visum voor Vietnam. Onderweg stopte bij een marktplaats waar je keuze had uit een aantal lokale delicatessen namelijk : kakkerlakken, kevers, sprinkhanen en dikke zwarte spinnen (gefrituurd of gebakken). Na mijn halve kakkerlak besloot ik deze keer maar over te slaan. Een kerel voor me in de bus zat heerlijk zijn spinnen op te peuzelen . Gedurende de rode khmer tijd was er hongersnood in Cambodja en gingen de mensen op zoek naar alternatieven.

In Phnom Penh mijn vliegticket van Bangkok naar Melbourne 1 maand vooruit geschoven. Ging er erg leuk aan toe in het Thai airways office. Je kunt in cambodja dan wel een nummertje trekken. De gemiddelde cambodjaan trekt ook wel een nummer, maar loopt dan direct naar de balie om tegen een medewerker aan te gaan schreeuwen of ze nou aan de beurt zijn of niet. Na 2 uur wachten was nummer 28 dan eindelijk aan de beurt. Om wat af te koelen s middags een wandeltripje gedaan naar Wat Phnom waar een boze aap probeerde mn wierookstaafjes af te pikken .

De cambodjanen zijn best vriendelijk, (behalve in de grensdorpjes en in wachtrijen). Je kan zien dat land druk bezig is om zichzelf er weer bovenop te helpen. Ik had alleen tijd om de toeristische trekpleisters te bezoeken, maar ik heb van veel mensen gehoord dat de buitengebieden in het noord oosten zeker de moeite waard zijn.

Na alle papieren rompslomp in Phnom Pehn ging de weg verder richting Ho Chi Minh city (Saigon) in Vietnam.