Wereldreis Kamigot Nieuw-Zeeland

Nieuw-Zeeland

De taxichauffeur op Auckland international Airport scheen Chris te kennen. Good afternoon mr. Richwhite, where are we going today ?.

Mechanics bay please was het antwoord. Een half uur later kwamen we aan in de haven van Auckland bij een helipad waar Chris een telefoontje maakte met het eiland.

Over 1 uur zou de helicopter er zijn en hij wilde snel nog even inkopen doen in de stad. De Paris Hilton DVD en wat playstation games. Want ja op zon eiland wordt het toch snel vervelend. In de stad lopen we toevallig een Israeli Nihr tegen het lijf die we eerder waren tegengekomen in Sydney. Op de vraag om een helicoptervluchtje te maken naar Chris eiland zei hij natuurlijk geen nee.

In de verte kwam het zwarte gevaarte aangevlogen. Eurocopter, 2 maandjes oud en in staat om de vreemdste stunts uit te halen vertelde Chris. Samen met Chris, Nihr en de net van de een zeiltrip over de Atlantic teruggekomen broer van Chris stapten we in het monster. Een uurtje later kwam Mercury island in zicht. Aangekocht door Chris vader als een investement property, maar ze vonden het te mooi om te verkopen. Een eiland ter grootte van Utrecht met bossen, stranden, heuvels en kleine eilandjes. En ik maar denken dat MTV cribs al extreme was.

Piloot Keith hing stil boven een 100 meter hoge rotswand. Stuurde de helicopter vertical naar beneden en trok vervolgens op om een 360 graden draai te maken in de lucht. Op geen enkele manier te vergelijken met een rollercoaster. Mn maag zat waar mn hersens zaten. Tijd om een kijkje te gaan nemen op het eiland zelf en. Een jachthaven en een gigantisch bunkercomplex op de zuidkant van het eiland vormde de thuisbasis.

Na de landing werden we vriendelijk onthaald door Chris moeder zijn 2 zusjes en een vriendelijke half duitser/ half braziliaan die zn eigen wietplantage op het eiland onderhield.

Na een paar glazen champagne kregen we een rondleiding door het huisje. 36 slaapkamer s en talloze lounges met plasma televisies en kunstwerken in elke hoek. Zelfs het toiletpapier rook naar het beste parfum in de wereld. Ik moest mezelf enkele keren knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet liep te dromen. Na nog een glaasje was het tijd om het eiland te verkennen. In de garage wachtte een Hummer 6.5L diesel naast de Jeeps, Crossmotoren en 2 gloednieuwe jetskis. Een aanbod om een rondje te rijden in de tank kon ik natuurlijk niet afslaan. Een ritje door de bossen en over long beach en een prachtig uitzicht over het eiland vanaf het hoogste punt.

Om 6 uur vloog Keith ons terug naar Auckland. Chris had me nog uitgenodigd om een tijdje op het eiland te logeren als ik terugkwam in Auckland. Altijd leuk om contacten te hebben. Samen met Nihr dronk ik nog een paar pintjes in Auckland en wisselde e-mail adressen uit om de fotos en videos naar elkaar te sturen. Niemand zou ons anders geloven.

De volgende was ik vroeg onderweg naar Auckland Airport om mn ouders en zusje op te pikken. Na meer dan 7 maanden weg van huis te zijn geweest kon ik een maandje ontsnappen aan het backpackers bestaan. Mn pa had al het een en ander leuks voor de komende 4 weken uitgestippeld. Aardig uitgeblust van de lange vliegreis heette the family van harte welkom in Nieuw Zeeland. Bij budget pikte we een gloednieuwe huurauto op en gingen we samen op pad richting Whangamata. Waar we in een bosrijke omgeving overnachtten. s avonds was er tijd om reisverhalen en verhalen van het thuisfront uit te wisselen. Er was een hoop te vertellen.

Via Waihi waar we het strand en de goudmijn bezoeken en Matamata (ook wel bekend als hobbiton van LOTR) reden we naar Rotorua, wat onder de lokale bevolking bekend staat als Rottenrua vanwege de penetrante zwaveldamp die door de talloze geisers wordt uitgespauwd. We checken in in een prima motel (met bubbelbad !!). Voor het eerst in 7 maanden weer eens een bad.

Helaas is het weer in Nieuw Zeeland niet al te best. De slechtste zomer in jaren. De maoris noemen het natuurlijk niet voor niets Aotaroa (the land of the long white cloud).

Dat mag de pret niet drukken.

Na de dames s ochtends in een health spa resort te hebben afgezet gaan mn pa en ik naar Wairoa (het begraven dorp). Wairoa stond vroeger bekend als het 8 ste wereldwonder. De indrukwekkende witte en roze terrassen die door vulkanische activiteit onstonden werden op 10 Juni 1886 op brute wijze in 4 uur met de grond gelijk gemaakt, inclusief 4 kleinere dorpjes. 150 mensen vonden de dood. Volgens de Maori overlevering was het de schuld van hebzucht dat de vulkaan zich tegen hun keerde. Veel mensen probeerden voor de uitbarsting een aardige cent te verdienen aan dit fenomeen. Het enige wat nu rest zijn wat resten van huizen, potten en het verhaal. (http://www.buriedvillage.co.nz)

Op tweede dag stond een trip naar Tamaki Maori village en een wandeling door Waimangu volcanic valley op het programma. Bussen vol japanners stonden zoals altijd weer klaar om de toeristische attracties te bestormen. In het authentiek naar maori stijl gebouwde dorp werden we vermaakt met tradiotionele maori muziek en de haka. De haka is een soort krijgsdans om je tegenstanders angst in te boezemen. Het nationale rugby team van nieuw zeeland (the all blacks) gebruikt het voor elke wedstrijd om hun tegenstanders te imponeren. Dit blijkt te werken want ze domineren al geruime tijd het rugby .

Naast het dorp zijn enkele geisers en bubbelende blubberputten te vinden. Rotorua ligt niet voor niets midden in vulkanisch gebied (Auckland ligt zelfs midden in een vulkaan die elk moment kan uit barsten. In de de middag deden we de wandeling door volcanic valley. Een imponerend stukje landschap. Gelukkig viel de stank mee .

De volgende stop op dag 3 zou Telegraph hill zijn nabij Napier. Ik wist de familie te overhalen om door Tongariro national park te rijden. Waar de welbekende mount doom te vinden is uit de Lord of the rings films. Een prachtig maar gevaarlijk park. Zonder waarschuwing kan een van de vulkanen zijn hete adem de lucht inspuwen. Door de lage bewolking en het miezerige weer kon ik helaas geen glimps opvangen van de machtige berg. 3 uurtjes voor niks omgereden.

Beste lezer, zoals je al begrepen hebt is Nieuw Zeeland erg vulkanisch. Zo ook Napier. De stad werd 10 tallen jaren terug bijna compleet weggevaagd door een aardbeving. De grond golfde alsof vloeibaar door de regio en vernielde bijna alle gebouwen en kostte een aantal levens.

De regio rond Napier staat bekend als wijnstreek. In ons 2 daagse verblijf op het prachtige telegraph hill konden we het dan ook niet laten om wat wijntjes hier en daar te proeven. Naast mijn ervaring met de prima wijn was er echter ook een erg vervelend moment.

's ochtends op onze weg naar de farmers market begon een van de lampjes van de gloednieuwe Mitsubishi Diamante te branden. Omdat we ook de weg aardig kwijt waren raakte ik redelijk afgeleid. Zag een auto van rechts totaal niet komen terwijl ik optrok vanaf de rand van de weg. Als mijn pa niet "pas op" had gezegd had ik een spuit gas gegeven en had ik waarschijnlijk dit hele verslag niet getypt. De Holden Commodore die met een gangetje van zo'n 140KM/u van rechts kwam over een landweg wist me ternauwernood te ontwijken. Ik denk dat het zo'n 10cm scheelde. 1 meter verder en hij was vol in mijn deur gereden met verschrikkelijk consequenties. Iedereen was stil in de auto en ik reed rustig verder, maar ik was in shock van het feit dat het zomaar met je gebeurd kan zijn.

Bijgekomen van de schrik reed ik de dag erop vrolijk de rit naar Wellington. Wellington is niet de grootste stad, maar wel de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Een stad met naar mijn mening een prima atmosfeer. Helaas waren we maar om 1 reden in Wellington. En dat was om de veerboot te pakken naar Picton op het Zuid Eiland.

De volgende morgen stonden we na een 3 uur lange overtocht door de Cook straight op het Zuid Eiland. Volgens de lokalen vele malen mooier dan het al indrukwekkende Noord Eiland. De meeste tijd zouden we dan ook doorbrengen op het Zuid Eiland.

De eerste nachten op Zuid eiland zouden we doorbrengen nabij Nelson, een van de grotere plaatsen op het Zuid Eiland. De kustlijn staat volgebouwd met villa's waar velen Bed en breakfeast aanbieden. De vriendelijke familie van een voormalig veiligheidsadviseur verwelkomde ons en liet ons zien wat er in de buurt te doen was.

Omdat we maar 1 volle dag hadden in het gebied kozen we voor een trip naar Abel Tasman national park. Jawel het was onze bekende landgenoot die Nieuw Zeeland het eerst ontdekte en dit prachtige park is naar hem vernoemd. Voor de mensen die het nog niet wisten : Ja Nieuw Zeeland is vernoemd naar onze eigen kleine provincie . De invloed van onze zeevaarders over heel de wereld is indrukwekkend.

Zeekayakken, wandelen, Bootje varen, waterskieen en andere activiteiten behoren to de mogelijkheden. Wij besloten ons schoeisel eens even uit te testen met een wandeling door het bergachtige kustgebied met prachtige stranden. Een stevig loopje maar niks vergeleken bij de Himalayas . Op de weg terug naar de auto werden we opgehaald met een Watertaxi. Een losbarstende lokale regenbui zorgde ervoor dat er meer water in dan om de watertaxi zat.

In haastig tempo vertrokken we de volgende dag naar Greymouth. In Nieuw Zeeland is zoveel te zien dat je er een aardig tempo op na moet houden om dingen te kunnen zien. Deze dag weer kilometer of 350 over slingerwegen. 1 nachtje in Greymouth om van de kustlijn te kunnen genieten. Ik neem liever wat langer de tijd maar de familie zat natuurlijk op een wat krapper schema. Inmiddels had m'n digitale camera het begeven. Na 8 maanden trouwe dienst besloot de lens niet meer open te gaan. Zelfs met mijn technische kundigheid wist ik de japanse platenmaker geen leven meer in blazen.

Voor de kerstdagen zouden we 3 nachten in Arthur's pass zitten in een hotel genaamd The wilderniss lodge. Onderweg stopten we bij de pancakes rocks. Een vreemds natuurverschijnsel waar het lijkt alsof de rotsen uit laagjes zijn opgebouwd. Een stapel pannekoeken dus. Enkele uren en wat stevige klimmetjes later kwamen we aan op de plaats van bestemming. De wilderniss lodge is eigendom van een beroemde bioloog (waarvan ik de naam ff kwijt ben Jerry something). Hij organiseert elke dag gratis excursies in omgeving naar gletsjers en kan je alles vertellen over de flora en fauna in Nieuw Zeeland. Jerry wist ook een belachelijk geluid te maken door op z'n vingers te blazen wat alle vogels in de naaste omgeving naar hem toe lokte. De vogelvanger van de southern alps. De wilderniss lodge was dan ook vooral bevolkt met natuurliefhebbers.

Na op de eerste dag wat wandelingen te hebben gedaan besloot ik op de 2de dag (2de kerstdag) mee te gaan op een kayak trip om 6 uur 's ochtends. Samen met een amerikaans familie en de excentrieke overjarige hippie Peter stapten we 's ochtends in de kayak. De nederlandse vechtersmentaliteit zorgde er natuurlijk voor dat ik als eerste aan de andere kant van het meer was. Net toen Jerry begon te vertellen over een natuurbeschermingsproject op het meer om speedboten van het water af te krijgen en de vogels wat meer broedgebied te geven... sloeg mijn kayak om. In het 13 graden koude water vroren m'n ballen er zowat af. Erg onaangenaam maar zeker niet het ergste. Erger was dat m'n reserver camera in m'n jas zat en dat deze niet waterdicht bleek te zijn.

Eenmaal aan wal bood Hippie Peter mij zijn construction jas aan. De knalgele jas met achterop het logo van z'n bouwbedrijf zorgde ervoor dat ik in ieder geval nog nakomelingen kan produceren. De jas mocht ik houden. Volgens Peter een goede "warstory".

kayaken is blijkbaar niet weggelegd voor mij... (toevallig was de Tsunami in de indische oceaan rond dezelfde tijd als mijn kayak omsloeg )

Als gevolg van het overlijden van 2 camera's restte er mij geen andere optie dan om 150 kilometer naar Christchurch te rijden en daar een Canon eos 300D op te pikken, met dank aan de reisverzekering .

Bij terugkomst in de Lodge bleken mijn familie en Peter zich prima te vermaken. De flessen wijn gingen er vlot doorheen en Peter begon groeiende interesse te vertonen in mijn moeder , maar goed dat we volgende dag vertrokken richting de Franz Joseff Gletsjer. Anders was het misschien nog op een opstootje uitlopen tussen m'n pa en de vrolijke hippie.

More coming...