Wereldreis Kamigot

Let op: Deze pagina is 191 kilobyte lang. Pagina's langer dan 32 kb zorgen voor problemen op sommige browsers. Het is daarom waarschijnlijk een goed idee deze pagina in meerdere pagina's te splitsen. Bovendien denk ik dat de foto's die nu op een externe server staan verkleind moeten worden en dan lokaal geupload moeten worden. Het huidige formaat is te groot, ik stel voor om de breedte te zetten op 550 pixels. Eventueel klikbaar naar de originele plaatjes.

Inleiding

Kamigot is op wereldreis gegaan van 28 april 2004 tot 30 april 2005. Hij is letterlijk de wereld om gegaan door via Azie naar Australie te reizen en via Noord Amerika terug te keren in Europa. Onderweg schreef hij prachtige verhalen en maakte ook de meest waarzinnige foto's. Hij maakte spannende avonturen mee, maar ook minder leuke momenten. Het hoort er allemaal bij als je in je eentje een jaar de wereld in trekt en je kan het hier allemaal lezen.

Nepal (29 April 2004 tot 28 Mei 2004)

Zie: wereldreis Kamigot Nepal.

Thailand (vanaf 28 Mei 2004)

Zie: wereldreis Kamigot Thailand & Cambodja - Thailand.

Cambodja

Zie: wereldreis Kamigot Thailand & Cambodja - Cambodja.

Vietnam part 1

Zie: wereldreis Kamigot Vietnam & Laos - Vietnam part 1.

Vietnam part 2

Zie: wereldreis Kamigot Vietnam & Laos - Vietnam part 2.

Laos

Zie: wereldreis Kamigot Vietnam & Laos - Laos.

Terugkeer naar Thailand part 1

Zie: Wereldreis Kamigot Terugkeer naar Thailand - Terugkeer naar Thailand part 1.

Terugkeer naar Thailand part 2

Zie: Wereldreis Kamigot Terugkeer naar Thailand - Terugkeer naar Thailand part 2.

Terugkeer naar Thailand part 3

Zie: Wereldreis Kamigot Terugkeer naar Thailand - Terugkeer naar Thailand part 3.

Australie deel 1

Van de broeierige warmte van Bangkok was ik aangekomen in de winterse kou van Melbourne. Niet iets wat je verwacht van Australie. Van 38c naar 7c is een aardig verschil. Daar zit je dan in je jekkie jongen.

Het was een aardige omgekeerde cultuurshock om ?s ochtends uit het hostel de straten van Melbourne te bewandelen. Na 4 maanden Azie viel het me zwaar om ineens weer midden in de ?beschaving? te staan. De eerste week had ik het dan ook totaal niet naar m?n zin. Vanwege m?n been kon ik niets bezoeken, geen alcohol door de antibiotica, ik moest weer koken voor mezelf (voor het eerst in 4 maanden !) en dat valt zwaar tegen met buitenlandse producten. Vanwege de olympische spelen (die we niet konden ontvangen) werd er zo?n 24 uur per dag The simpsons gekeken. De almaar voortdurende jetlag (waar ik mensen voorheen nog over uitlachte) gooide tot overmaat van ramp m?n dag/nacht schema aardig in de war. Nee het was niet al te best met me

Antieke city circle tram

Het eerste wat me te doen stond was het herstellen van de opgelopen verwondingen in Thailand en het vinden van een baantje. We hadden immers wat goed te maken na de gemaakte kosten in Thailand. Ik had al besloten om iets via de harvest trail te gaan doen aangezien ik geen zin had om job interviews te doen (en ook niet de kleding bezat om er fatsoenlijk uit te zien) Fruit plukken dus. Na en telefoon aan te hebben geschaft en een week abonnement in een internet caf� was het tijd om op zoek te gaan naar een job.

Langzaam maar zeker herstelde ik van de verwondingen en begon ik meer en meer mijn draai te vinden in Melbourne. Ik kreeg via een kamergenoot Tim een baantje aangeboden in een stripclub. 20 dollar per uur maar wel van 9 uur ?s avonds tot 9 uur ?s ochtends werken. Tim zelf deed dit werk voor een week naast zijn werk voor het hostel (14 uur p/dag !). Het nachtelijke schema beviel me echter niet zo. Ook een baan als sapperser vond ik iets te pervers.

Een van de vele kerkjes

Een heldhaftig optreden als computer virus verwijderaar in het hostel leverde me een gratis t-shirt, 2 overnachtingen en 25 dollar op. Het kostte me 4 uur om de virussen van de de afgetrapte pentium I?s af te krijgen. Om ondertussen continue gestalked te worden door de immer irritante Janine de France die het nodig blijkt te vinden om elke 5 minuten haar e-mail te checken. Op de lijst van meest irritant persoon aller tijden kwam ze met stip binnen op 1.

Inmiddels was ik via wat e-mails aan een paar adressen gekomen om te gaan werken. Aangezien Marc van Berri bacpackers (mijn eerste optie) niet reageerde besloot ik om naar Naracoorte te gaan een plaatsje met 4000 inwoners in South Australia. Ik was volledig hersteld, het buskaartje was gekocht en ik was weer helemaal blij.

Op m?n een na laatste avond in The greenhouse backpacker nodigde Viane een schots meisje me uit om mee te gaan naar de pub. Vanwege het nog steeds proberen te corrigeren van mijn slaapritme moest ik helaas weigeren. Diezelfde nacht besloot mijn stapelbedgenoot uit Nieuw Zeeland me maar eens onaangenaam te verassen. Rond een uur of 4 ?s ochtends kwam Tim met 1 van zijn vrouwelijke collega?s de kamer binnen gestrompeld. Achtereenvolgens vielen er een topje, een BH en een string op m?n hoofd. Vervolgens bonkte het bed 2 uur lang tegen de muur . De volgende morgen boodt tim z?n excuses aan en maakte een engels breakfeast voor me klaar. Zand erover dan maar?

Flinder's street station

Op m?n laatste dag in Melbourne besloot ik de beentjes weer eens stevig te gebruiken. Een wandeling van zo?n 10 kilometer door Melbourne bewees dat ?lefty? weer bijna als vanouds was. Melbourne is een stad die vanwege z?n victoriaanse uiterlijk aardig aan Londen doet denken. Tussen de hungry jacks, mc donalds, subways, pizza huts, 7 elevens en andere ketens door zie je hier en daar wat standbeelden, kerkjes en parken. Het weer was nou niet echt uitnodigend voor meer wandelkilometers, maar ik dacht eraan om Melbourne in het vervolg van mijn reis nog een kans te geven. Maybe next year ?

Om 7 uur ?s ochtends vertrok de bus richting Adelaide. Een rit van zo?n 400 kilometer. Ik had met Sonja van Naracoorte backpackers hostels overlegd dat ik in Horsham uit zou stappen om vandaaruit met een andere bus naar Naracoorte te rijden. De kaartverkoper wist me echter te vertellen dat ik de aansluiting zou missen en door zou moeten gaan naar Bordertown en vandaaruit de aansluitende dienst naar Naracoorte te pakken anders zou ik in Horsham moeten overnachten.

Onderweg in de bus kreeg een goed beeld van hoe Australie er op het platteland uitziet. De meeste huizen zijn gelijkvloers en hebben golfplaten als daken. En dat links rijden.. tsja dat blijft toch maar vreemd. Onderweg raak ik in gesprek met een 18 jarig meisje wat van haar geld een buskaartje heeft gekocht om naar Adelaide te reizen en daar haar ex vriend op te sporen die haar kind van 2 jaar had ontvoerd . Ja ook in Australie is er ellende. Er zijn overigens aardig wat daklozen en zwervers in Melbourne.

Na 5 uur rijden stopt de greyhound in Bordertown. Tot mijn schrik blijkt er volgens de plaatselijk pomphouder geen bus te zijn die naar Naracoorte rijdt. Sonja laat me telefonisch weten dat ze me eventueel de volgende dag op kunnen komen halen. Ik had echter geen zin meer om verdere tijd en geld te verdoen. Met een dikke viltstift en een stuk karton maak ik een bord naracoorte. 8)

In Nederland kun je normaal gesproken uren (of misschien wel dagen) wachten op een lift met zo?n onguur gezicht als ik heb . Met een grote brede glimlach op mijn gezicht zet ik de 86 kilometer lange wandeling richting mijn eindbestemming in. Al na 15 minuten word ik door een vriendelijke automonteur opgepikt. De meeste mensen excuseren zich zelfs dat ze een andere richting opgingen. Australie is echt reuze easy going om te liften. Hij zet me zo?n 4 kilometer verder af op een kruising waar ik volgens hem meer kans heb om opgepikt te worden. Gelukkig voor mij staat er op het parkeerterein net een man te bellen die meteen gebaart dat ik in kan stappen. Greg zoals de beste man heette zat in de huwelijksbemiddeling en bestrijkt een regio tussen Robe en Mount Gambier. Toevallig dat Naracoorte zo?n beetje op de weg ligt tussen Bordertown en Mount Gambier. Na een rit van een 45 minuten zet de vriendelijke Australier mij af op de stoep van het hostel.

Een jongen doet de deur open en heet me van harte welkom. De jongen die duits blijkt te zijn en Frank blijkt te heten legt me uit hoe alles te werk gaat in het hostel. Naracoorte backpackers huurt mensen in via Labour hire (13% belasting) om verschillende klussen op te knappen. De kosten voor het slapen worden ingehouden van je salaris. De aard van het werk verschilt per seizoen. Het hostel wordt bevolkt door zo?n 40-50 backpackers. Op het prikbord hing een schema getiteld ?pruning Southcorp Robe? met daaronder een 30 tal namen, uren en salaris. Vooral de japanners en 1 koreaan (Jim) bleken aardig op dreef te zijn.

Dormitory junkheap

Gordon een van de vaste krachten van het hostel geeft me de dekens en de deurcode voor de dormitory #8 . 1945 ? hebben de duitsers hier daar geen problemen mee grapte ik? onder luid gelach vertelde Gordon dat de japanners er misschien meer problemen mee hadden. Na wat boodschappen te ingeslagen met een andere nieuweling Ali (een iranier) besloot ik maar vroeg onder de wol te kruipen. Om 6 uur ?s ochtends zou immers mijn eerste werkdag beginnen. En wat was toch dat mysterieuze ?pruning? wat iedereen nu deed.

Australie deel 2

Om 6 uur s ochtends gaat de wekker. De japanners en de zuid koreanen lopen al vrolijk in werkkleding de dormitory uit. Na het in elkaar flansen van de lunch stappen we in de bus. Na een busrit van 1 uur stopt de bus op een wijngaard in Robe. Ik krijg een gigantische oranje heggeschaar in mn handen gedrukt door Steve de buschauffeur. Samen met een andere nieuwkomer Kai krijg ik een les in pruning.

Druivenstruiken moeten een bepaalde hoeveelheid wijn opleveren. Om dit te reguleren dienen er bepaalde taken afgeknipt te worden. Elke zijde van een tak moet een bepaald aantal knoppen hebben. Het oude en geclusterde hout moet weg worden geknipt. De eerste 2 dagen werk je op hourly rate en daarna is het geheel aan jezelf hoe snel je werkt. Sommige jongens verdienen 1000-1200$ per week. In het begin kun je rekenen op zon 400-500$ per week.

Na een aantal uur snoeien heb je spijt dat je geboren bent. Je rug, je handen, ellebogen doen enorm pijn. Andy een duitser zegt dat de pijn na 1 week verdwijnt. Bij mij was de pijn na 5 weken zelfs niet weg. Op de terugweg in de bus zit iedereen te slapen. Pruning is zooo vermoeiend.

Na 2 dagen zit ik op piecerate. De eindeloze rijen druivenstruiken werken in op je hersenen. Je blijft maar doorgaan omdat je zoveel mogelijk wil verdienen. 45 cent per geknipte struik. Je stopt geen moment en je eet je lunch als je terugloopt om aan de volgende rij te beginnen (elke rij heft 210 struiken) Als je even je ogen sluit krijg je flashbacks naar het knippen. Bomen die je onderweg ziet in de bus wil je ook afknippen.

Zo ziet de gehele eerste week eruit : opstaan om 6 uur, lunch maken, bus heen, prunen, bus terug, boodschappen, eten koken, tv kijken, slapen. Alle dagen wordt er gewerkt, behalve op Zondag. Zondag is gebruikelijk uitstapjesdag. De eerste Zondag stond er een tour naar Mount Gambier op het programma, een plaats op zon 100KM van Naracoorte met wat touristische attracties zoals the blue lake.

Ali de iranier vind het hele pruning maar niks. Het is of Much too hot of Much too cold. Ali (die een stem heft alsof hij 2 pakjes cigaretten per dag rookt) probeert al jaren een baan te vinden in een andere land dan Iran. Met veel moeite heeft hij een working holiday visa kunnen bemachtigen voor Australie. Hij is bereid om elk soort werk te doenbehalve pruning. Na een poging om te werken in uienfabriek (too far away) en als een paalzetter (he was too foolish) bleek dat hij toch maar genoegen moest nemen met het prunen.

Samen met Ali kook ik de eerste week avondeten. Helaas komt hij zelf niet verder dan Sausages met potatoes en eggs. Na herhaaldelijk aandringen op wat afwisseling besluit ik maar op zoek te gaan naar een andere kookpartner. Aangezien het hele hostel overladen is met duitsers viel de keuze gemakkelijk te maken. De duitsers die vaak in grote groepen opereren maakten Pizza, lasagna en pfankuchen en ik maakte Cous cous, Nasi goring en Spaghetti. Na 2 weken aanklooien in Melbourne begon ik mijn draai in het hostelkoken te vinden en tot op de dag van vandaag kan ik met beperkte middelen de meest ingewikkelde dingen maken.

De 2de week verliep eigenlijk net als de eerste. Werken en nog eens werken. In het weekend gingen we naar Robe beach voor een strandwandeling en een Barbeque. Iedereen zat flink aan de goedkope wijn en het bier (behalve Ali natuurlijk). Ikzelf had in 4 weken geen alcohol meer aangeraakt. Werd het dan toch niet eens tijd om weer wat e socializen. ?. Het viel me op dat naast het alcoholgebruik ook het softdrugsgebruik op een tamelijk hoog niveau lag. Henry (een half italiaanse maltees) verbaasde zich erover dat ik als dutchie geen wiet rookte. Eigenlijk had ik al jaren geen wiet meer gerookt. Op een gegeven moment verlies je gewoon interesse, maar blijkbaar is het in de backpacker scene een belangrijk iets. Ook bleek er vanuit het britse kamp een overmatige interesse in mijn overgebleven valium tabletten die ik in Laos had gekocht.

In een godvergeten gat als Naracoorte heb je gewoon drank en wiet nodig om je te amuseren. Ik had wel zin om weer eens wat wiet te proberen, maar dan in eetbare en niet rookbare vorm. Middels een collecteactie van Henry kreeg ik genoeg weed bij elkaar om een spacecake te bakken. Middels een oud Holland recept bakte ik op Zondagavond een grote spacecake (met rozijnen en chocolate chips). Het gevaarte werd democratisch onder de donateurs verdeeld en iederen was zo stoned als een garnaal. Including me

In week 3 besloot een aantal koreanen en japanners om het voor gezien te houden en in de uienfabriek te gaan werken. Mijn dorm werkt aangevuld met een nieuwe rare geezer uit Engeland die zelf een soort turbo english had ontwikkeld: Will. Will had net 3 maanden in Adelaide gewerkt als automonteur bij een vriend. Gevlucht uit Engeland voor zijn ex vriendin en door zijn ouders gefinancierd naar Australie gestuurd om wat nuttigs met zijn leven te doen dan het absolute luieren wat hij back home deed.

Vanwege het slechte weer in week 3 (10graden en regen) werd er weinig gewerkt. De vrije dagen gaven me wat tijd om wat dingen te regelen voor mijn vervolgreis. Walt (de new Yorker) zou begin Oktober in Bali zijn en we zouden samen een aantal weken rond gaan trekken (ook om mijn verhaardag te vieren). Bij een lokaal reisbureau probeerde ik een ticket te boeken naar Denpasar en om de data op mijn wereldticket te wijzigen voor mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland. Een vriendelijke dame bij Jetset travel in Naracoorte regelde voor 600 dollar een ticket voor.

Na een paar potjes poolen met Will in een Pub hoor ik op de Radio dat er net een Bomaanslag is op de australische ambassade. Via de e-mail laat Walt weten dat hij Bali te gevaarlijk vindt en dat hij niet komt. Daar zit je dan met vliegticket. :| De volgende dag besluit ik het vliegticket te annuleren. Ik voel me schuldig ten opzichte van de vriendelijke dame van Jetset vanwege al het werk dat voor niks heeft gedaan. Ik kon niets meer doen dan gewoon vriendelijk zijn.

Aan het eind van de weinig vruchtbare week ga ik samen met de duitsers Benni, Celine, Anja en Will op stap. De meesten zijn vanwege het weer en het afnemende werk vertrokken. Doordat het hele Bali verhaal niet doorgaat moet ik andere plannen maken. Het werk in Naracoorte is bijna klaar en we moeten ander werk vinden. Er begin teen idee te borrelen om een bus of station wagon te kopen om daarmee vanuit Adelaide naar Darwin te reizen en diverse dingen te bezoeken. Benni, Celine en Will hebben er wel oren naar om Benzine te delen en Fruit te gaan plukken in The northern territory. Een verbond is snel gesmeed.

Onder het poolen voel ik plots een hand op mn achterwerk. Ik draai me om en Het meisje van Jetset travel (die Rebecca blijkt te heten) staat achter me. Een vriendin van haar verteld me dat ze mijn wel hot vindt. Ben ik toch iets te vriendelijk te zijn geweest met annuleren van het ticket. Helaas moet vanwege aantrekkingsredenen afslaan. Na een stuk of 6 pogingen om mij aan te randen kies ik het hazepad en loop terug naar het hostel. Will vervloekt me ondertussen voor het afslaan van gratis sex.

In week 4 begint het weer een stuk beter. Het werk is echter anders. In plaats van prunen mogen we nu gaan stringen (het binden van touwtjes aan jonge struiken). Eenvoudig maar saai werk. Door de goede naam die de vorige spacecake mij aangemeten heeft wordt er opnieuw een inzamelingsactie gehouden. De opbrengst is 2x zoveel als de keer daarvoor. Met als voorwaarde dat ik een kookcursus geef aan de geinteresseerden. Op een luie woensdagmiddag staan we gezellig met zn allen in de keuken. Later die dag worden onder het genot van een kopje koffie de plakken cake genuttigd. De dubbele lading slaat in al seen bom. Wat echter het stringen van de dag erna een stuk draagbaarder maakt.

Er is echter een ander probleem. Mijn in Nepal doormidden gebeten verstandkies begint dusdanig op te spelen dat ik s nachts geen oog meer dicht kan doen. Er zit niets anders op dan het kreng te laten trekken. Er is alleen plaats bij een lokale vietnamese tandarts (die 10x beter was dan welke tandarts dan ook). Na het verwijderen van de kies voor het bedrag van 190$ kan ik weer normaal slapen.

Inmiddels hoor ik ook dat Andre Hazes overleden is. Ondanks zijn zelf ingezette drankgebruik toch wel een volksidool.

We nemen afscheid van Ben, Celine (die op kangaroo island gaan wwoofen) en Anja De laatse week is er voor de jongens geen werk meer. Het schimmelvrij maken van de badkamers en het oplappen van de computers levert me nog wat geld en gratis overnachtigen op. Weer handig die computerskills.

Om het culturele gedeelte niet te veel te verwaarlozen ga ik op de laatste Zondag naar de Naracoorte caves ( een world heritage site) om een voorstelling van Shakespeares : A midsummer nights dream bij te wonen. De oude grotten vormen een fantastisch d�cor voor de voorstelling. Het oude engels was een beetje lastig te volgen niet alleen voor mij maar ook voor Will, Amelia (Oz) en Jody (Can).

Na 5 weken houd ik het voor gezien. Samen met Will pak de Greyhound naar Adelaide waar we Ben en Celine zullen treffen. 2 japanse meisjes komen ons uitzwaaien en geven ons een Origami vogeltje. 5 uur rijden later staan we in Adelaide. Will vertrekt naar zijn maat in Noord Adelaide en ik check in bij de YHA. De zoektocht naar een geschikt vervoersmiddels voor de roadtrip kan beginnen.

Australie deel 3

Adelaide, hoofdstad van South Australia en met 1 miljoen inwoners een van de grootste steden in Australie, maar vergeleken met Melbourne, Sydney en Brisbane een beetje saai. De opzet van het stratensysteem is dusdanig goed dat er bijna nooit verkeersopstoppingen zijn. Adelaide is ook bekent als kunst en cultuurhoofdstad van Oz.

Goed stratensysteem !

Het is handig om een automonteur bij je te hebben als je op zoek gaat naar een goede auto. En Will alhoewel hij meer in electrotechniek thuis was had de laatste maanden als automonteur gewerkt. Uit de tradingspost had ik een aantal adressen gehaald waar ik mogelijk interessante autos kon vinden. Een busje of een Ford falcon, stay clear of the magnas !. Met een knalgele huurauto stonden we klaar om de lijst met dealers af te werken.

De vriendelijke verhuurder wees ons op Boomerang cars. Een 2de hands autospecialist die voornamelijk aan backpackers verkocht. Het was maar een paar kilometer down the road. Dus het was handig om daar eerst eens een kijkje te gaan nemen. Op naar Boomerang. In een oude loods achter een BP station stond een verzameling afgeragde automobielen. Nick de eigenaar wees ons op een Mitsubishi busje wat net binnen was gekomen. Compleet met tenten, stoelen, gasstel, dekens en een esky (+ nog meer) was het busje prima geschikt voor onze trip en dat voor de mooie prijs van 3000$.

Na een proefrit door Adelaide raakte we serieus geinteresseerd. Nick moest wel nog een nieuwe buitenspiegel en ruit plaatsen en er de lagers in de versnellingsbak moesten vernieuwd worden. Dat zou alles bij elkaar een week duren. Ik ging akkoord en deed een aanbetaling van 300 dollar. Will zou een MP3 Radio en speakers aanschaffen om ons busje van wat muzikaal vermogen te voorzien. In 3 uurtjes waren we dus al klaar met ons vehikel.

Om de aanschaf te vieren dronken we s avonds wat biertjes en gingen voor het eerst in lange tijd naar the cinema om Hellboy te zien (redelijk slecht). De volgende dag bouwden we de stereo en de speakers in onze nieuwe aanwinst

Met Benni en Celine had ik afgesproken dat we elkaar zouden treffen in het Blue Galah hostel nadat ze terug waren van Kangaroo island. Vrijdag haalde ik ze op van het busstation met het nieuws dat we nog zeker 5 dagen in Adelaide moesten blijven vanwege de reparaties aan de versnellingsbak. Maarja beter een paar dagen extra wachten dan met een onbetrouwbaar busje op pad te gaan toch ?.

In het Blue Galah Hostel kwamen we Chris tegen een Kiwi met een veel te rijke familie die in Zwitserland woonde. De 18 jarige luiwammes leefde van zn vaders creditcard en was recentelijk 2 keer ontslagen vanwege luiheid. Zijn vader had hem op pad gestuurd om verantwoordelijkheid te leren. Iets wat niet echt werkte

Met zn vijven gingen we het nachtleven van Adelaide verkennen. In een nachtclub trakteerde Chris iedereen op champagne. Dingen die ik niet echt op prijs stel. Vrienden koop je in mijn optiek namelijk niet. Maar de moraalridder die ik ben besloot ik dat ik hem misschien wel iets kon leren.

Hilarisch is het om te zien hoe op Zondag iedereen zn dikke V8 getunede auto loopt te showen (op Jetty road richting Glenelg beach). De meeste uiteenlopende Ford falcons, holden Commodores en japanse racemonsters rijden in een lange optocht langs de winkels en caf�s. Na een bezoekje aan Glenelg beach was ik zo rood als een kreeft. Zoveel viel er voor mij dus niet lachen zeker niet als je later hoort dat het grootste gat in de ozonlaag boven Adelaide is.

Glenelg, de pier

Op Maandag (Labour day) bezochten we een van de grootste attracties in Adelaide namelijk de dierentuin. Helaas stelde het niet zoveel voor in vergelijking met de betere dierentuinen in Europa. Ik zag er vooral naar uit om eens een Koala te zien. Koalas hebben een fantastisch leven. Ze eten eucaliptus bladeren waarvan ze stoned worden, dan slapen ze het grootste gedeelte van de dag, hebben sex en worden daarna weer stoned. En als je die afwezige blik in hun ogen ziet, alsof er niemand thuis is dan kan dat aardig kloppen want hun hersenen zijn zo groot als een walnoot. Niet bepaald de Einstein van de dierenwereld dus. Helaas heeft Adelaide zoo geen Koalas.

Harige apen in de Adelaide zoo

Tegen verwachting in was het busje op Woensdag klaar en konden we op Donderdag vertrekken. Na het regelen van alle voorraden (water, eten , bier, olie en benzine) en de verzekering via de RAA (ANWB) kon de reis naar Darwin dan eindelijk beginnen. Via de harvest hotline hadden we al plaatsen gereserveerd in Darwin om op een Mango farm te gaan werken.

De laatste avond organiseerden we een BBQ met de maat van Will die ons nog wat nuttige tips gaf over de trip. Na afscheid te hebben genomen van Chris (die maar al te graag meewilde) en wat finse long termers in de Blue Galah vertrokken we om 11 uur s ochtends richting onze eerste bestemming : Hawker in de flinders ranges.

Will en ik wisselden om en om en na een rit van 5 uur was het tijd om te tanken en het oliepeil te controleren. Tot onze grote schrik bleek er geen druppel olie in het hele blok te zitten. Een nadere controle van de onderkant van de bus bracht mn hart bijna tot stilstand. De hele bodem was bedekt met een dikke lage olie. En overal droop de olie uit het motorblok. We vulde de olie aan en gingen op zoek naar een garage. In plaats van Hawker koos ik ervoor om naar Port Augusta te rijden, omdat deze plaats groter was.

De eerste monteur die we vonden kwam tot de conclusie dat de oil seals lek waren en dat ze vernieuwd moesten worden : kosten 250$. Hij had zelf echter de komende 2 weken geen tijd en wees ons op een andere garage. De monteur van andere garage keek met afgrijzen naar de bodem van de bus en zegt Mitsubishi, we always say bits are missing. Niet alleen de oils seals maar ook andere dingen zouden vervangen moeten worden. Totale kosten : 1500$. Mijn Humeur werd er niet beter op.

Ik belde Nick van Boomerang cars op met de mededeling dat de bus olie uitpist als een koe en dat ik terug zou keren naar Adelaide. We reden zon 30 kilometer terug richting Adelaide om een kampeerplaats te zoeken. Middenin een natuurpark maakten we een kamp voor de nacht.

Kamperen in 't veld

De volgende morgen reden we om 6 uur richting Adelaide. Inmiddels had ik contact gehad met Nick en ik zou de bus. terugbrengen voor nadere inspectie. Volgens nicks monteur waren het alleen de oliezegels en zou de reparatie 1 dag duren. Ik ging akkoord met een betaling van 50-50 voor de reparaties, omdat de bus de dagen ervoor nog niets lekte. We checkten in in My Place hostel net om de hoek van de monteur waar een vriendelijke nederlandse dame ons hielp.

De volgende morgen na het betalen van de reparatie konden we weer op pad. Marc de monteur liet ons nog de verharde lekkende zegels zien. We besloten de bus 1 dag te testen. De bus lekte nog steeds olie. Volgens Marc was dat de oude olie die nog her en der over het blok verspreidt zat. Op goed geluk zetten we de volgende dag de route richting Hawker.

Na 5 uur rijden moesten we weer tot dezelfde conclusie komen. Ondanks het vernieuwen van de zegels en het gebruik van dikkere olie verdween er nog olie uit het motorblok. Na een telefoontje met Nick en Marc besloot ik wederom terug te rijden naar Adelaide en mijn geld terug te eisen. Mijn vertrouwen in het busje was totaal verdwenen. In de schemering op terugweg raakte ik bijna een grote kangoeroe. Kangoeroe zijn het meest actief bij zons op en ondergang. Als ik die kangoeroe geraakt had had ik het waarschijnlijk nooit gehaald terug naar Adelaide. Toch nog een beetje geluk dan. :/

We checkten in bij een vierde hostel : Shakespeares backpackers waar we wat oude bekenden troffen van de 2 nachten daarvoor in My place. Helaas was dit hostel bij lange na niet zo goed als My place. Inmiddels begon het geld op te raken bij Ben, Celine en Will. We zouden nooit meer op tijd in Darwin kunnen geraken en al ons geld was opgegaan aan Proviand, olie, en brandstof. Er moest nodig gewerkt worden. De nutteloze Chris kwam niet meer bij van het lachen toen hij erachter kwam dat we voor de 2de keer terug waren in Adelaide.

De volgende morgen bracht ik de bus terug naar Boomerang cars. Na wat onderhandelen met Nick kreeg ik 2800$ terug, waarvan 1300 in contanten en 1500 op mijn bankrekening. Daar zat ik dan met mn geld in Adelaide zonder auto en zonder plan. Eenmaal terug in My place hadden de anderen besloten om werk te zoeken in Adelaide.

Celine zou samen met Max (een duitser die we nog kenden van Naracoorte) naar Alice Springs gaan met een georganiseerde tour om daar werk te zoeken, Will had inmiddels werk via een uitzendorganisatie en Ben kon waarschijnlijk aan de slag in een warenhuis via het hostel. Ikzelf besloot ook maar een baantje te zoeken om de opgelopen financiele schade te compenseren. Helaas voor Ben (die bijna geen cent meer over had) wilde het warenhuis geen duitsers aannemen. Duitsers waren volgens de eigenaar lui.

In het hostel raakte ik in gesprek met Petr een zweed die na 1 jaar Australie bijna naar huis zou gaan. Hij had een oude auto met nog 4 weken registration die hij voor 100$ van de hand wilde doen. Voor 100$ kun je je toch geen buil vallen. 10 minuten later was ik de trotse eigenaar van een roestige bruine Toyota Corona uit 1983. Airco, centrale vergrendeling, stuurbekrachtiging en een soepele 2 liter motor ! The deal of al lifetime !.

100$ car, en hij lekt geen olie

Via Bianca (de nederlandse vrouw die receptioniste was bij My place) kreeg ik een baantje aangeboden om het zwembad te repareren van haar buurman. Het werk zou de volgende ochtend beginnen en ik moest zelf nog iemand anders meenemen. Handig want dan zou ik in Adelaide kunnen blijven om er zeker van te zijn dat ik die 1500$ op mn rekening kreeg. Benni die niet al te best gestemd was vanwege het warenhuis verhaal was maar al te blij dat hij met me mee kon naar the pool job.

De volgende morgen tufte we rond een uur of 9 in de geweldige Toyota richting onze nieuwe job. Een vriendelijke Canadees die zich voorsteld als Rick opent de deur. Hij leidt ons rond in zn huis en zn tuin. Hij zou ons in ieder geval voor een week of 4 van werk kunnen voorzien. De tuin, het tuinhuis, het huis, maar het voornaamste was het zwembad. Alle tegels verwijderen, opnieuw stenen legen, een nieuw drainage systeem en betegelen en voegen.

Mn eerste werkdag viel toevallig samen met mn 30ste verjaardag. Normaal houd ik altijd mn waffel over verjaardagen, maar Benni had er lucht van gekregen en iedereen geinformeerd over de jarige job. s avonds maakte ik er dan toch nog een aardig feest van in de Grace emily pub en PJ Obriens.

The Adelaide grinder massacre

Na de eerste dag stelde Rick voor dat we voor niets in zn gastverblijf konden blijven en alle dingen zoals computers, keuken, wasmachine etc. voor niets konden gebruiken. Een aanbod dat arme backpackers natuurlijk niet afslaan. We hadden echter al vooruit betaald in het hostel tot Dinsdag. Drie dagen later trokken we in in het gastverblijf (met eigen badkamer en koelkast). Plan was om een week of 4-5 te werken en dan genoeg geld te sparen om een tour te doen via de Flinders ranges naar Uluru, Alice Springs en Darwin.

We maakten kennis met Viki, Ricks Nieuw-Zeelandse vrouw hun 2 kinderen : Sydney en Kate en hun favoriete huisdier Marble de kanarie.

Gestaag werkte ben en ik aan de tuin, het zwembad en het gastverblijf. De beste baan die ooit had gehad. Beginnen en stoppen wanneer je wilt, cash in hand, gratis bier en fantastische vriendelijke mensen. Celine en Max hadden in Alice springs werk gevonden en hadden het daar prima naar hun zin.

The pool job

In de loop van de weken namen we afscheid van mensen die we hadden leren kennen in My place. Will was inmiddels al 3 keer ontslagen van verschillende baantjes vanwege het niet op komen dagen in de weekenden. Ondanks dat hij de titel spiderman verdient had na het beklimmen van het stellage om een doos sokken te bemachtigen. Laura, Christy, Shauna, Rolf, Alex, Lee, Sean, Sander en vele anderen zochten hun heil elders. Volgens afspraak verscheen ook de laatste 1500$ op mijn rekening (thank you Nick!)

Op een maandagavond kwam ik in Grace emily Clare tegen, een 25 jarig engels meisje uit London die ik een paar weken daarvoor ook al had gezien. Een te gek mens met een flinke dosis humor. Ik kon ook niet ontkennen dat ik mezelf niet aangetrokken tot haar voelde . Het bleek wederzijds te zijn. Het kwam helaas het niet verder dan zoenen in het invalide toilet in de Worlds end Pub, omdat ik teveel bier naar binnen had gewerkt om enigzins wat nuttigs te betekenen in bed. Ik viel in slaap op de bank in My place en nam de volgende morgen afscheid van Clare die naar Nieuw Zeeland zou vertrekken om einde December naar Sydney zou vertrekken.

Rick vertrok naar Canada voor zn werk en we spraken af dat ik in Februari weer terug zou keren naar Adelaide om te helpen met het overige werk. Inmiddels was de praatgrage kanarie Marble plots overleden aan een darminfectie. In het weekend daarop organiseerde Ed (een ier die al 3 maanden in Adelaide zat) een Halloween party in My place. Ondanks de grote opkomst waren hij en ik de enige verkleede mensen. Party on

Halloween !

Van ons salaris betaalde we voor de tours naar Alice springs en Darwin. Ter compensatie van de gemiste inkomsten voor overnachtingen boekten we de tours via Andrea (de toffe eigenares) van My place en gaven we haar al het kampeergerei uit de auto kado. De laatste nacht in Adelaide zouden we in My place blijven slapen, omdat de tourbus ons daar oppikte.

Het laatste weekend in Adelaide verkocht ik mijn 100$ toyota aan 2 australiers voor 50$ + 2 pints of Coopers Pale Ale (het beste bier in Australie). Inmiddels was de registratie verlopen en was de auto vogelvrij. Met een zon 200$ aan parkeerboetes was de auto inmiddels niets meer waard. Gelukkig stond de auto nog op de naam van 2 noorse meisjes en niet op mijn naam. De 2 dolgelukkige aussies gingen er gelijk in hun nieuwe aanwinst vandoor.

Na het laatste avondmaal kregen we van Viki we nieuwe t-shirts en een zak met fruit (hard nodig). We namen afscheid van Viki en de kinderen nadat ze ons hadden afgezet bij My place.

De avond voor vertek troffen we in onze dorm de excentrieke engelsman Paul die dezelfde tour deed als ons. Hij was nogal gefascineerd over een nummer van de amerikaanse band Tool Die Eier von Satan. Een vertaling van Benni leerde hem dat het een recept is voor een soort van Hashballen ?. Lights out en oogjes toe. Om 6 uur opstaan en wachten op de bus. Een uur te laat stopt een bus van Wayward tours om ons op te halen. Zou het dan eindelijk lukken om na 6 weken Adelaide te verlaten ?.

Australie deel 4

Vanuit het verzamelpunt in Adelaide konden we eindelijk om 8 uur koers zetten richting de eerste bestemming van de dag: de Clare valley. Helaas moesten we 1 passagier missen die blijkbaar nogal een zware nacht had gehad (lees : teveel gezopen). We zouden hem de volgende dag in Port Augusta oppikken.

De clare valley staat bekend om de wijngaarden (en die had ik nog niet genoeg gezien ). Na het wijnproeven voor 5$ kocht ik een lekker flesje semillon. Redelijk aangeschoten stapten we de bus in naar de 2de bestemming van de dag : Alligator gorge in de Flinder's ranges. Waarom het Alligator gorge heette mag Joost weten en onze vriendelijke en weinig spraakzame tourguide wist ons er weinig over te vertellen. Na een wandeling van 4 uurtjes stapten we weer in de bus.

Onze eindebestemming van de dag was het kleine plaatsje Quorn. Inmiddels hadden we kennis gemaakt met wat duitse meisjes , 2 amerikanen en Darren, een maffe schot uit Glasgow. In het hostel in Quorn werkte een nederlandse jongen Alex. Hij was vanuit Perth richting Sydney aan het rijden, maar onderweg raakte het geld op. Vandaar dat hij al 2 weken in het hostel werkte. Bij zonsondergang genoten we van onze wijntjes.

De volgende dag moesten we 2 uur wachten op een Deense vrouw die vanwege een infectie aan haar been naar het ziekenhuis moest. Dit en het oppikken van de zuipschuit in Port Augusta zorgde ervoor dat we een aantal attracties over moesten slaan. We reden van Quorn naar Port Augusta en daarna naar Woomera. Eindelijk was het ons gelukt om verder te komen dan Port Augusta.

Woomera is berucht vanwege het rakettesten. En hele dorpje staat vol met testraketten en vreemde vliegtuigen. De meeste mensen in de regio hebben hun eigen betonnen schuilkelder. In de 50 en 60-er jaren werden hier door de britten spul met nucleaire lading afgevuurd. Recht op Aboriginal grondgebied. Tot op de dag van vandaag is die grond nog steeds onbegaanbaar.

raketje vangen in Woomera

Na een zeer lange rit door de een zandvlakte met hier en daar wat struikjes (en zinderende hitte) kwamen we aan in The middle of nowhere. Ik denk dat je Coober Pedy zo wel mag noemen. Vanwege het onaardse uiterlijk van de omgeving zijn hier een aantal films opgenomen zoals Pitch Black en Mad Max III. Het ruimteschip van Pitch Black ligt in redelijk goede staat naast het toiletgebouw in de hoofdstraat.

We come in peace

Coober Pedy is omringt door grote hopen zand en kuilen. Het is namelijk de Opaal hoofdstad van de wereld. Een hoop gelukszoekers (45 nationaliteiten) hebben zich hier gevestigd om misschien een grote vondst te doen. De immense hitte (soms 55c) zorgt ervoor dat 80% van de mensen ondergronds wonen waar het de temperatuur een aangename 25c is. Ons onderkomen voor de nacht is ook ondergronds. In een paar heuvels zijn huizen, restaurants, hotels en bars uitgehakt.

Met de hele gang besluiten we samen een pintje te pakken in de Desert cave pub. Waar we ook nog wat potjes pool spelen met wat Aboriginals en lokalen. Een griekse jongen die samen met zijn vader graaft weet me wat meer uit te leggen hoe het Opaal graven in z'n werk gaat. Zijn uitleg is een stuk uitgebreider dan wat je in het museum te horen krijgt.

Eindelijk eens een keer op tijd rijden we om 7 uur richting Dog fence en the breakaways. Dog fence is het langste door mensen gebouwde object in de wereld. Bijna 6000 kilometer lang en gemaakt om de Dingos van de schapen weg te houden in South Australia. Blijkbaar werkt het want er zijn sinds de bouw zelden dingos gezien in South Australie. The breakaways zijn een aantal heuvels die vanwege winderosie een nogal indrukwekkend gezicht hebben gekregen.

6 rijden splitste de groep op in een groep die rechtstreeks doorging naar Alice springs en een groep die samengevoegd werd met een andere groep uit Alice springs die vervolgens naar Ayers rock gingen (wie volgt het nog ?). Ben en ik, Darren, Paul en een stel Denen kwamen in een uiterst gezellig groepje met onze nieuwe guide Daylight. Die nacht overnachten we in King's creek bij King's canyon. Zelden heb ik het zo heet gehad 's nacht. In onze swags lagen we onder de sterrenhemel flink te zweten. Abrupt schrok ik wakker toen er een grote hagedis aan m'n tenen zat te knabbelen. Gelukkig bleef ik bespaard van muggebeten omdat de muggen blijkbaar meer trek hadden in m'n buurman Darren.

S morgens na het opruimen van de rommel gingen we voor een gezellig wandelingetje door het imposante kings canyon. Het is beter om de wandeling van 6 kilometer in de morgen te doen, omdat s middags de hitte ondragelijk wordt. Rond een uur of 8 was het al zon 30c. Daarnaast zijn de vliegen weer eens een aardige pain in the ass. Onze gevleugelde vrienden proberen continue je ogen, neus, oren of mond in te vliegen. Je slaat jezelf dan ook regelmatig tegen je harses. De wandeling rond de canyon laat je 200 meter hoge zandstenen muren zien die door wind en water uit het landschap zijn geslepen. Ergens in het midden van de canyon kun je omlaag klimmen naar het pittoreske garden of eden. Darren en ik vroegen ons af of het mogelijk was om vanaf de rotswand recht in het binnenmeertje te kunnen springen. Een aanbod van 50$ om het te proberen sloeg hij echter af.

Na een verfrissende icepop stapten we weer met zn allen in de bus om een ritje van 350KM te maken naar een van de grootste toeristische attracties van Australi�: Ayers rock. In de outback zie je ontzettend veel uitgebrande en gestripte autowrakken. Vaak laten aboriginals autos gewoon achter als ze niet meer werken. Daylight wist me een verhaal te vertellen over dat hij een gezin aboriginals naast de kant van de weg vond met pech. Hij bood aan ze te slepen. Na een paar uur rijden besloot hij eens te kijken wat er met de auto aan de hand was. Bleek dat er geen motor in de auto zat

Eenmaal in het park stopten we eerst in het culturele centrum waar we een aboriginal view kregen op Uluru en op hun gebruiken en cultuur. Zeker de moeite waard om een paar uur te verkennen. Een boek volgeplakt met brieven van mensen die stukjes rots hadden meegenomen met daaronder een berg geretourneerde stenen schertste mijn verbazing. Domme gozers die stukjes rots meepikken. Eindelijk was het zover ik zou Uluru van dichtbij gaan zien. Voor deze dacht stond er een korte wandeling op het programma langs wat aboriginal sacred sites. (waar je geen fotos van mag nemen). Op de terugweg van de walk kwamen we erachter dat we 2 mensen vergeten waren in het cultural centre. Gelukkig had een ranger het onfortuinlijke italiaanse meisje en de Sloveense jongen ze bij de parkeerplaats afgezet. Het slechte weer voorkwam helaas dat we een mooie zonsondergang te zien kregen.

De rode rots

s Avonds schoven we gezellig aan bij een groot kampvuur met een man of 50 waar het onder het spelen van wat liedjes het bier rijkelijk vloeide. s Nachts werden we overvallen door regen en sprinkhanen (die continue in je gezicht springen) waardoor we allemaal in een schuur moeten gaan liggen. Om 5 uur werden we weer uit bed getrapt door Daylight. Uluru stond weer op het programma samen met de Olgas en mogelijk een kans (mits goed weer) om de rots de beklimmen. De aboriginals willen niet dat je de rots beklimt. Nu is het niet zo dat ik geen respect heb voor andere culturen, maar ik vind niet dat mensen zomaar claims op land kunnen leggen puur omdat ze er het eerst waren. De klim is stijl en gevaarlijk.

De dag begon met een basewalk van 9 kilometer rond de rots. Het weer was lekker koel en zonnig dus het zat mee. Darren liep zoals gewoonlijk weer op zn flip flops (slippers). Een erg indrukwekkende wandeling, maar niet zo mooi als de 7KM wandeling door de Valley of the wind in de Olgas. De Olgas zijn net als Ayers rock monolieten, maar zijn een stuk hoger en samen gegroepeerd. Ayers rock ziet er imposanter uit door de vlakte eromheen. s Middags was er groen licht voor de beklimming van Ayers rock. Slecht 5 van de 22 man besloten de beklimming te doen: Ik, Julian (UK), Lisa (Oz), Angela (UK) en Darren (op zn flip flops).2 Duitse en een Nederlands meisje besloten dat het te stijl was. Aan een ketting kun je je omhoog hijsen naar de top van de rots die meer dan 300 meter hoog is. Een half uur later waren we allemaal boven (en de maffe schot). Wonderbaarlijk loopt de hele rots over van de japanners. Eenmaal terug wachtte ons een welverdiend koud biertje en een barbecue. Iedereen lag vanwege de inspannende dag vroeg onder de wol.

De laatste dag van onze tour wachtte ons nog een bezoek aan het aboriginal arts centre en Rainbow valley. Dat laatste was vooral spannend vanwege de rit er naartoe niet zozeer vanwege het uitzicht. Probeer eens met een 2 wiel aangedreven bus over een hobbelige 4WD zandweg te rijden. Iedereen moest achterin gaan zitten om maximale druk achter op de wielen te houden. Ik zat samen met Daylight voorin. Bij de eerste de beste bult werd iederen door de bus gelanceerd. Ik zat zelf zowat tegen het plafond. Gelukkig was alles nog in one piece.

Tegen 3 uur was de tour voorbij en kwamen we aan in Alice springs. Netjes werden we allemaal afgezet bij onze Hostels. Benny en mijn onderkomen was Alices secret even buiten het centrum. S avonds zou de hele groep op stap gaan in Bojangles, een van de drukste bars in Alice springs. Om 9 uur was de hele bende aanwezig voor een laatste afscheidsborrel. De hele vloer in Bos lag bezaait met pindasnippers. Na wat tequilas en bier ging de hele bende richting Melankas, een andere bekende bar en groot backpackers hostel. De stemming zat er zo goed in dat Darren en ik een breakdancevoorstelling gaven (ik kan niet breakdancen) met als gevolg dat ik de volgende dag bond en blauw was.

Al uitkaterend zaten Ben, Paul en ik de volgende dag buiten een bak koffie te drinken om toe te zien hoe Ian (de eigenaar van Alices secret) met een schop de tuin om zat te spitten, totdat hij een waterleiding raakte. Mijn expertise als zwembadmaker werd natuurlijk gebruikt om de pijp te reparen. Een uurtje later konden de gasten het water weer gebruiken. s Middags hadden we afgesproken om met een groepje het reptile centre te bezoeken. Hier kun je live een Salty in actie zien die wat ratten op at en zelf diverse hagedissen en een dikke python van 3 meter vasthouden.

Nee ik ben niet eetbaar !

Eenmaal terug in het hostel kreeg ik van Ian nog een biertje aangeboden. Toen ik die relaxed aan het opdrinken was sprong de pijp plots weer open. Oeps toch niet zo vakkundig gerepareerd. Wat ducttape bracht de oplossing om in ieder geval s nachts water te hebben. De volgende morgen werd de pijp wel permanent gerepareerd en het fixen van de computer leverde me weer een 6-pack bier op en gratis fietsenhuur. Fietsen die we gebruikten om Anzac hill en het oude telegraph station te bezoeken. s Avonds namen we afscheid van Darren (naar Sydney) en Paul (terug naar Engeland) en werd er volop gelachen om de hilarische spaanse actie-comedy Torrente 2 : mission in Marbella (aanrader !!).

Ben en ik werden opgepikt voor de volgende tour richting Darwin. Een 3 daagse trip in het bloedhete Northern Territory. The Northern Territory heeft de grootste populatie aboriginals. 1 op de 4 mensen daar is aboriginal. In de andere staten is dat zon 1 op de 100. De meeste zijn weggejaagd uit die staten. In Alice springs merkte je al dat er een groot probleem is met de aborginals. 40.000 jaar leefde deze mensen afgescheiden van anderen. Met de komst van de blanken draaide hun hele wereld om. Hun land werd afgenomen, ze werden vermoord, Pogingen tot intergratie mislukte en er was een groot Alcohol en voedsel probleem. Genetisch zijn ze niet zo goed in staat om alcohol af te breken. Wij zijn al honderden jaren gewend aan alcohol. Een aboriginal is 3 dagen zat van 1 biertje, daarnaast snuiven ze petroleum waarvan ze agressief worden. Het grootste gedeelte krijgt ook diabetes voor hun 30ste levensjaar. In Australi� bestond voorheen geen natuurlijke suiker. Met het opdringen van het westerse voedsel krijgen ze allemaal nier problemen, omdat ze niet gewend zijn aan suiker.

Ze leven voornamelijk buiten in groepen. Je betrapt jezelf ook op een verkeerd beeld over de zwarte bevolking. Zie je wat aboriginals buiten in het gras dan zijn het weer die dronken nietsnutten die alleen problemen veroorzaken. Zie je een groepje blanken zitten zuipen in het gras dan zijn het nette jongens die gewoon een feestje hebben. Mensen hebben veel vooroordelen, luie dronkaards ga eens werken !. Het woord werk komt in geen enkele van de 750 verschillende dialecten voor. Dit komt omdat de aboriganals eeuwenlang als nomaden door Australi� heentrokken en een soort perfecte communistische gemeenschap hadden. Alles was gericht op het doorgeven van kennis en het overleven. Ik kan wel uren doorgaan over dit onderwerp, maar het is beter om er zelf wat aandacht aan te besteden. Ik was enorm verbaasd over hoe beperkt mijn visie was.

De tour naar Darwin werd verzocht door Adventure tours en onze gidsen waren nogal een excentriek stel : Chief (een kale knakker die voor legersergeant door kan gaan) en Shaggy (een relaxte gozer die de hele dag stoned was). Na een voorstellingsrondje in de bus was onze eerste stop: the topic of Capricorn (zon komt loodrecht op en gaat onder langs deze lijn, Australi� verschuift jaarlijks echter 5 meter richting Indonesi�). Meer indrukwekkend waren de Devils marbles, een rotsenformaties die net lijken op grote knikkers, volgens de abos zijn het eieren gelegd door een slang in de dreamtime.

Bij onze overnachtingsstop werden enkele meisjes aangevallen door een Emu. Althans het beest was gewoon geschrokken. We maakten wat nader kennis met onze groep onder het genot van een drankje. Om 4 uur moesten we weer uit bed. Wakey, Wakey !! . Chief onze drill instructor zorgde ervoor dat we om 5 uur met zn allen in de bus zaten en het kamp netjes en schoon was achtergelaten. Omdat alles goed verliep beloofde hij ons een extra uurtje slaap de volgende nacht. De bus schuurde richting tennant creek. Om 9 uur zaten we al weer aan ons eerste biertje in Daly waters, een beruchte pub in de middle of nowhere waar elke bezoeker wel een kleinigheidje van zichzelf aan de muren niet. Ook de Nederlandse (voetbal) vlaggen waren ruimschoots vertegenwoordigd. Ook zag ik voor het eerst in 7 maanden weer euro biljetten.

Harig bezoek

Samen met Benni werd ik s octends in een kajak gezet. Alle spullen die niet nat mochten worden stopten we in een waterdichte ton. We moesten 9 kilometer door de 1e gorge heenpaddelen en dan de kano 1 kilometer over de rotsen naar de 2de gorge slepen om daar nog eens 6 kilometers te varen. Wel oppassen voor de freshwater crocs.

Benni en ik besloten niet nog die kajak over de stenen terug te slepen en een shortcut te nemen over de stroomversnelling. Ten zeerste verboden maar o zo leuk. De 1ste en 2de stroomversnelling werden door het dynamische duo perfect genomen. Ook de laatste leek prima te gaan totdat mijn duitse kameraad besloot een bocht naar rechts te maken en vol tegen een rots op te varen. De kajak kantelde en ik moest moeite doen alle spullen bij elkaar te houden. Met 3 man moesten we de kajak naar de kant slepen om het water eruit te krijgen. Langs de kant stond iemand van de kajakverhuur ons verrot te schelden.

Kayaken in de gorge

Gelukkig kregen we de borg terug en we gingen terug naar onze overnachtingplaats voor de lunch. Daarna kwam de lange rit naar onze eindbestemming : Darwin. Darwin is nou niet echt de meest aangename plaats om te zijn en zeker niet in het natte seizoen. Zwaar bewolkt, regen en toch 35c met een luchtvochtigheid van 85%. Plakweer noemen we dat. Darwin is in de 70-er jaren bijna volledig verwoest door de cycloon tracy. Maar liefst 80% werd met de grond gelijkgemaakt. Op de dag van vandaag leven er zon 70.000 mensen. De grootste stad van Northern Territory, maar niets vergeleken bij de andere grote steden.

We werden afgedropt bij The Cavenagh hostel (met zwembad jippy) en tot mijn verbazing trof ik Celine die net een paar dagen daarvoor was aangekomen. Veel tijd voor bijpraten was er niet want ze moest net op een tour naar Kakadu national park. s Avonds gingen we met de hele groep naar The Vic hotel voor een gratis diner en een paar pinten wat uitliep in een aardig feestje.

De 2 dagen Darwin voor ons vertrek naar Sydney met het vliegtuig vulde we met wat bezoekjes aan de gratis dingen. De botanische tuinen, Het stadsmuseum en het strand. Het overigens niet aan te bevelen om de gaan zwemmen in de zee bij Darwin. Naast de grote hoeveelheid salties zitten er ook dodelijke kwallen. Voor verfrissing kun je maar beter in het pislauwe water van het zwembad duiken.

Busy termites

Na 3 dagen zweten zaten we dan in het ijskoude virginblue vliegtuig naar Sydney. Eindelijk zou ik de stad gaan zien waar ik als eerste voet aan land heb gezet in Australi�. Samen met Nathalie die we op de tour hadden ontmoet namen we de taxi naar Kings cross waar we terecht kwamen in het tot nu toe slechtste hostel waar ik ooit geweest ben; boomerang backpackers. Omdat heel Sydney vol begint te lopen tegen de kerst aan moest ik wachten op een bed en viel ik in slaap op de bank in de TV kamer. Toen ik wakker schrok zaten er ineens een paar oude bekenden tegenover me: Grant en Ali (Naracoorte). Erg toevallig.

Na wat bijgeslapen te hebben in het hostel. Ging ik Sydney maar eens verkennen. Met Benny had ik besloten om de volgende dag naar een ander hostel te gaan wat meer in het centrum lag en volgens Benni een stuk beter was dan het verschrikkelijk boomerang (nee klanten komen niet terug). Ik ontmoette 2 zweedse meiden die net van Maui waren gekomen en op zoek waren naar een auto. Ik beloofde ze mee te helpen met het kopen van een auto op Kings cross.

Big hostel was inderdaad een klasse apart in schoonheid, veiligheid en gezelligheid. De jongens in mijn dorm schenen ook de maffe schot Darren te kennen. De zweedse meiden belde me de volgende dag op om te zeggen dat ze s nachts berooft waren in Boomerang backpackers. Ze wilde zo snel mogelijk weg uit Sydney en liefst diezelfde dag nog weg. Benni had inmiddels in 1 dag tijd een baan en een appartement gevonden en zou de volgende dag vertrekken.

s Middags sprak ik af met de meisjes en binnen 3 uur had ik een auto voor ze geregeld en 500$ afgedongen. s Avonds dronken we nog wat en daarna gingen ze op pad richting Cairns. We spraken af dat ze op zouden pikken in Brisbane als ik weer terug zou keren uit Nieuw Zeeland. 8)

De volgende morgen vertrok Benni naar het appartement. Ik legde hem nog uit hoe hij zn stropdas moest knopen en we zouden contact houden. Daar zat ik dan weer in mn eentje. Toen ging de telefoon. Het was Chris (de gast uit Adelaide) die ook in Sydney was en vroeg of ik zin had om te gaan stappen. Het was hem nog steeds niet gelukt om een baan te krijgen en hij had een beetje genoeg van Australi�.

Chris kocht een ticket op dezelfde vlucht als ik naar Auckland. Hij vroeg of ik zin had om daar met een helicopter naar zn eiland te vliegen op ongeveer 100KM van Auckland achter het coromandel schierieland om daar een ritje te maken met zn hummer. Zon aanbod sla ik natuurlijk niet af alhoewel ik dat soort dingen met een korreltje zout opneem. Wie heeft er nou een eigen eiland met helicopter.

Samen met Chris en wat nieuwe mensen die we ontmoet hadden zoals mooie engelse Kate die als beroep neushoorns sexueel moest stimuleren op Borneo en Jason de Hong Kong chinees die van 30 dollar 1 week moest rondkomen. Maakten we er een leuke laatste week van. Samen met Chris pakte ik het vliegtuig van Sydney naar Auckland. Zou hij dan echt niet gebluft hebben ?.

Slecht nieuws

Ik heb verschrikkelijk nieuws

quote:

Teenage tourist in fatal fall off roof

By Angela Kamper and Lisa Miller

08jan05

A CELEBRATION turned to tragedy yesterday when a Dutch backpacker died after falling from the roof of a Sydney hostel, just two weeks before he was due to go home. The 19-year-old was watching the sunrise with two friends when he fell 8m from the top of the Big Hostel on Elizabeth St, Surry Hills. It was the culmination of a night out to mark the end of his Australian adventure. A worker at the hostel said the teenager had spent 10 months travelling Australia's east coast, the last six months with about 12 others. The group had spent Thursday night farewelling two of their members due to fly overseas today, ending the night back at the hostel. "They were an extremely close group of friends and of course they are all just devastated," the employee said. Witnesses told police the man was in a restricted area of the building and tried to climb over a railing and slipped, landing on a carport next door.

Two British travellers he was with on the roof called for help and contacted emergency services. They borrowed a ladder from the hostel to reach the top of a tin carport attached to Red Spot car rentals. But an ambulance spokesman said he was dead when paramedics came at 5.25am. Backpackers at the hostel were too emotional to talk.

"Everybody is very upset," another employee said.

The teen was due to return to his hometown, Deventer, in two weeks after being at the hostel for several months.

"We all got to know him well," she said. "It's a terrible thing to happen and a very sad way for a lot of our guests who knew him to start their New Year. "People staying here have been silent and upset all day, a lot of them cutting short their holidays to return home." Superintendent Daryl Donnolley said witnesses were interviewed but there seemed to be no suspicious circumstances. Police have contacted Interpol to notify his family in the Netherlands.

Ik heb zelf de laatste 2 weken in Sydney in dit Hostel gezeten en die jongen Vincent uit Deventer kende ik goed. Hij vond het zo geweldig in Australie. Nog 2 weken zou hij in Sydney blijven voordat hij weer naar huis ging.

Het is niet te bevatten om te beseffen dat iemand waarmee je 2 weken lang bent opgetrokken in een keer uit het leven gegrepen wordt. Tot vroeg in de morgen kletsen, drinken, muziek luisteren, schaken, worms spelen en nederlandse humor. Hij had nog een prachtig leuk zwitsers meisje aan de haak geslagen en nu is dat allemaal weg.

Ik zat zelf op dat dakterras, ik kende al die mensen. Ik was zelf een paar weken geleden op het randje van de dood.

Ik kan niet bevatten hoe z'n vrienden en z'n familie zich nu voelen. Dit is zo verschrikkelijk, ik ben er helemaal kapot van...

Nieuw Zeeland

De taxichauffeur op Auckland international Airport scheen Chris te kennen. Good afternoon mr. Richwhite, where are we going today ?.

Mechanics bay please was het antwoord. Een half uur later kwamen we aan in de haven van Auckland bij een helipad waar Chris een telefoontje maakte met het eiland.

Over 1 uur zou de helicopter er zijn en hij wilde snel nog even inkopen doen in de stad. De Paris Hilton DVD en wat playstation games. Want ja op zon eiland wordt het toch snel vervelend. In de stad lopen we toevallig een Israeli Nihr tegen het lijf die we eerder waren tegengekomen in Sydney. Op de vraag om een helicoptervluchtje te maken naar Chris eiland zei hij natuurlijk geen nee.

In de verte kwam het zwarte gevaarte aangevlogen. Eurocopter, 2 maandjes oud en in staat om de vreemdste stunts uit te halen vertelde Chris. Samen met Chris, Nihr en de net van de een zeiltrip over de Atlantic teruggekomen broer van Chris stapten we in het monster. Een uurtje later kwam Mercury island in zicht. Aangekocht door Chris vader als een investement property, maar ze vonden het te mooi om te verkopen. Een eiland ter grootte van Utrecht met bossen, stranden, heuvels en kleine eilandjes. En ik maar denken dat MTV cribs al extreme was.

Piloot Keith hing stil boven een 100 meter hoge rotswand. Stuurde de helicopter vertical naar beneden en trok vervolgens op om een 360 graden draai te maken in de lucht. Op geen enkele manier te vergelijken met een rollercoaster. Mn maag zat waar mn hersens zaten. Tijd om een kijkje te gaan nemen op het eiland zelf en. Een jachthaven en een gigantisch bunkercomplex op de zuidkant van het eiland vormde de thuisbasis.

Na de landing werden we vriendelijk onthaald door Chris moeder zijn 2 zusjes en een vriendelijke half duitser/ half braziliaan die zn eigen wietplantage op het eiland onderhield.

Na een paar glazen champagne kregen we een rondleiding door het huisje. 36 slaapkamer s en talloze lounges met plasma televisies en kunstwerken in elke hoek. Zelfs het toiletpapier rook naar het beste parfum in de wereld. Ik moest mezelf enkele keren knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet liep te dromen. Na nog een glaasje was het tijd om het eiland te verkennen. In de garage wachtte een Hummer 6.5L diesel naast de Jeeps, Crossmotoren en 2 gloednieuwe jetskis. Een aanbod om een rondje te rijden in de tank kon ik natuurlijk niet afslaan. Een ritje door de bossen en over long beach en een prachtig uitzicht over het eiland vanaf het hoogste punt.

Om 6 uur vloog Keith ons terug naar Auckland. Chris had me nog uitgenodigd om een tijdje op het eiland te logeren als ik terugkwam in Auckland. Altijd leuk om contacten te hebben. Samen met Nihr dronk ik nog een paar pintjes in Auckland en wisselde e-mail adressen uit om de fotos en videos naar elkaar te sturen. Niemand zou ons anders geloven.

De volgende was ik vroeg onderweg naar Auckland Airport om mn ouders en zusje op te pikken. Na meer dan 7 maanden weg van huis te zijn geweest kon ik een maandje ontsnappen aan het backpackers bestaan. Mn pa had al het een en ander leuks voor de komende 4 weken uitgestippeld. Aardig uitgeblust van de lange vliegreis heette the family van harte welkom in Nieuw Zeeland. Bij budget pikte we een gloednieuwe huurauto op en gingen we samen op pad richting Whangamata. Waar we in een bosrijke omgeving overnachtten. s avonds was er tijd om reisverhalen en verhalen van het thuisfront uit te wisselen. Er was een hoop te vertellen.

Via Waihi waar we het strand en de goudmijn bezoeken en Matamata (ook wel bekend als hobbiton van LOTR) reden we naar Rotorua, wat onder de lokale bevolking bekend staat als Rottenrua vanwege de penetrante zwaveldamp die door de talloze geisers wordt uitgespauwd. We checken in in een prima motel (met bubbelbad !!). Voor het eerst in 7 maanden weer eens een bad.

Helaas is het weer in Nieuw Zeeland niet al te best. De slechtste zomer in jaren. De maoris noemen het natuurlijk niet voor niets Aotaroa (the land of the long white cloud).

Dat mag de pret niet drukken.

Na de dames s ochtends in een health spa resort te hebben afgezet gaan mn pa en ik naar Wairoa (het begraven dorp). Wairoa stond vroeger bekend als het 8 ste wereldwonder. De indrukwekkende witte en roze terrassen die door vulkanische activiteit onstonden werden op 10 Juni 1886 op brute wijze in 4 uur met de grond gelijk gemaakt, inclusief 4 kleinere dorpjes. 150 mensen vonden de dood. Volgens de Maori overlevering was het de schuld van hebzucht dat de vulkaan zich tegen hun keerde. Veel mensen probeerden voor de uitbarsting een aardige cent te verdienen aan dit fenomeen. Het enige wat nu rest zijn wat resten van huizen, potten en het verhaal. (http://www.buriedvillage.co.nz)

Op tweede dag stond een trip naar Tamaki Maori village en een wandeling door Waimangu volcanic valley op het programma. Bussen vol japanners stonden zoals altijd weer klaar om de toeristische attracties te bestormen. In het authentiek naar maori stijl gebouwde dorp werden we vermaakt met tradiotionele maori muziek en de haka. De haka is een soort krijgsdans om je tegenstanders angst in te boezemen. Het nationale rugby team van nieuw zeeland (the all blacks) gebruikt het voor elke wedstrijd om hun tegenstanders te imponeren. Dit blijkt te werken want ze domineren al geruime tijd het rugby .

Naast het dorp zijn enkele geisers en bubbelende blubberputten te vinden. Rotorua ligt niet voor niets midden in vulkanisch gebied (Auckland ligt zelfs midden in een vulkaan die elk moment kan uit barsten. In de de middag deden we de wandeling door volcanic valley. Een imponerend stukje landschap. Gelukkig viel de stank mee .

De volgende stop op dag 3 zou Telegraph hill zijn nabij Napier. Ik wist de familie te overhalen om door Tongariro national park te rijden. Waar de welbekende mount doom te vinden is uit de Lord of the rings films. Een prachtig maar gevaarlijk park. Zonder waarschuwing kan een van de vulkanen zijn hete adem de lucht inspuwen. Door de lage bewolking en het miezerige weer kon ik helaas geen glimps opvangen van de machtige berg. 3 uurtjes voor niks omgereden.

Beste lezer, zoals je al begrepen hebt is Nieuw Zeeland erg vulkanisch. Zo ook Napier. De stad werd 10 tallen jaren terug bijna compleet weggevaagd door een aardbeving. De grond golfde alsof vloeibaar door de regio en vernielde bijna alle gebouwen en kostte een aantal levens.

De regio rond Napier staat bekend als wijnstreek. In ons 2 daagse verblijf op het prachtige telegraph hill konden we het dan ook niet laten om wat wijntjes hier en daar te proeven. Naast mijn ervaring met de prima wijn was er echter ook een erg vervelend moment.

's ochtends op onze weg naar de farmers market begon een van de lampjes van de gloednieuwe Mitsubishi Diamante te branden. Omdat we ook de weg aardig kwijt waren raakte ik redelijk afgeleid. Zag een auto van rechts totaal niet komen terwijl ik optrok vanaf de rand van de weg. Als mijn pa niet "pas op" had gezegd had ik een spuit gas gegeven en had ik waarschijnlijk dit hele verslag niet getypt. De Holden Commodore die met een gangetje van zo'n 140KM/u van rechts kwam over een landweg wist me ternauwernood te ontwijken. Ik denk dat het zo'n 10cm scheelde. 1 meter verder en hij was vol in mijn deur gereden met verschrikkelijk consequenties. Iedereen was stil in de auto en ik reed rustig verder, maar ik was in shock van het feit dat het zomaar met je gebeurd kan zijn.

Bijgekomen van de schrik reed ik de dag erop vrolijk de rit naar Wellington. Wellington is niet de grootste stad, maar wel de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Een stad met naar mijn mening een prima atmosfeer. Helaas waren we maar om 1 reden in Wellington. En dat was om de veerboot te pakken naar Picton op het Zuid Eiland.

De volgende morgen stonden we na een 3 uur lange overtocht door de Cook straight op het Zuid Eiland. Volgens de lokalen vele malen mooier dan het al indrukwekkende Noord Eiland. De meeste tijd zouden we dan ook doorbrengen op het Zuid Eiland.

De eerste nachten op Zuid eiland zouden we doorbrengen nabij Nelson, een van de grotere plaatsen op het Zuid Eiland. De kustlijn staat volgebouwd met villa's waar velen Bed en breakfeast aanbieden. De vriendelijke familie van een voormalig veiligheidsadviseur verwelkomde ons en liet ons zien wat er in de buurt te doen was.

Omdat we maar 1 volle dag hadden in het gebied kozen we voor een trip naar Abel Tasman national park. Jawel het was onze bekende landgenoot die Nieuw Zeeland het eerst ontdekte en dit prachtige park is naar hem vernoemd. Voor de mensen die het nog niet wisten : Ja Nieuw Zeeland is vernoemd naar onze eigen kleine provincie . De invloed van onze zeevaarders over heel de wereld is indrukwekkend.

Zeekayakken, wandelen, Bootje varen, waterskieen en andere activiteiten behoren to de mogelijkheden. Wij besloten ons schoeisel eens even uit te testen met een wandeling door het bergachtige kustgebied met prachtige stranden. Een stevig loopje maar niks vergeleken bij de Himalayas . Op de weg terug naar de auto werden we opgehaald met een Watertaxi. Een losbarstende lokale regenbui zorgde ervoor dat er meer water in dan om de watertaxi zat.

In haastig tempo vertrokken we de volgende dag naar Greymouth. In Nieuw Zeeland is zoveel te zien dat je er een aardig tempo op na moet houden om dingen te kunnen zien. Deze dag weer kilometer of 350 over slingerwegen. 1 nachtje in Greymouth om van de kustlijn te kunnen genieten. Ik neem liever wat langer de tijd maar de familie zat natuurlijk op een wat krapper schema. Inmiddels had m'n digitale camera het begeven. Na 8 maanden trouwe dienst besloot de lens niet meer open te gaan. Zelfs met mijn technische kundigheid wist ik de japanse platenmaker geen leven meer in blazen.

Voor de kerstdagen zouden we 3 nachten in Arthur's pass zitten in een hotel genaamd The wilderniss lodge. Onderweg stopten we bij de pancakes rocks. Een vreemds natuurverschijnsel waar het lijkt alsof de rotsen uit laagjes zijn opgebouwd. Een stapel pannekoeken dus. Enkele uren en wat stevige klimmetjes later kwamen we aan op de plaats van bestemming. De wilderniss lodge is eigendom van een beroemde bioloog (waarvan ik de naam ff kwijt ben Jerry something). Hij organiseert elke dag gratis excursies in omgeving naar gletsjers en kan je alles vertellen over de flora en fauna in Nieuw Zeeland. Jerry wist ook een belachelijk geluid te maken door op z'n vingers te blazen wat alle vogels in de naaste omgeving naar hem toe lokte. De vogelvanger van de southern alps. De wilderniss lodge was dan ook vooral bevolkt met natuurliefhebbers.

Na op de eerste dag wat wandelingen te hebben gedaan besloot ik op de 2de dag (2de kerstdag) mee te gaan op een kayak trip om 6 uur 's ochtends. Samen met een amerikaans familie en de excentrieke overjarige hippie Peter stapten we 's ochtends in de kayak. De nederlandse vechtersmentaliteit zorgde er natuurlijk voor dat ik als eerste aan de andere kant van het meer was. Net toen Jerry begon te vertellen over een natuurbeschermingsproject op het meer om speedboten van het water af te krijgen en de vogels wat meer broedgebied te geven... sloeg mijn kayak om. In het 13 graden koude water vroren m'n ballen er zowat af. Erg onaangenaam maar zeker niet het ergste. Erger was dat m'n reserver camera in m'n jas zat en dat deze niet waterdicht bleek te zijn.

Eenmaal aan wal bood Hippie Peter mij zijn construction jas aan. De knalgele jas met achterop het logo van z'n bouwbedrijf zorgde ervoor dat ik in ieder geval nog nakomelingen kan produceren. De jas mocht ik houden. Volgens Peter een goede "warstory".

kayaken is blijkbaar niet weggelegd voor mij... (toevallig was de Tsunami in de indische oceaan rond dezelfde tijd als mijn kayak omsloeg )

Als gevolg van het overlijden van 2 camera's restte er mij geen andere optie dan om 150 kilometer naar Christchurch te rijden en daar een Canon eos 300D op te pikken, met dank aan de reisverzekering .

Bij terugkomst in de Lodge bleken mijn familie en Peter zich prima te vermaken. De flessen wijn gingen er vlot doorheen en Peter begon groeiende interesse te vertonen in mijn moeder , maar goed dat we volgende dag vertrokken richting de Franz Joseff Gletsjer. Anders was het misschien nog op een opstootje uitlopen tussen m'n pa en de vrolijke hippie.

More coming...